Aapmensen in het voorgeslacht?

Aapmensen zijn lange tijd interessant geweest voor Science Fiction.?In 1912 schreef Arthur Conan Doyle¹?het boek?The Lost World,?een roman waarin vier avonturiers op zoek gaan naar dinosauri?rs in de Amazone, en een hele stam aapmensen als zogenaamde missing links vinden. In 2001-2002 heeft de BBC hierover een computer geanimeerde film uitgezonden. De verfilming, met een sterbezetting en computer gegenereerde dinosauri?rs, werd wereldwijd op de televisie vertoond.

In een overduidelijke poging om het Bijbels geloof belachelijk te maken had de BBC een gekke pastoor, gespeeld door Peter Falk, aan het team avonturiers toegevoegd. De door Falk gespeelde pastoor probeert de ontdekkers te vermoorden in een poging hen te beletten het nieuws van de aapmensen naar de wereld te brengen. Dit uit vrees dat dit nieuws het geloof in de Schepping zoals die in Genesis is beschreven onderuit zou halen.

Maar wat is nu de waarheid over de zogenaamde ‘aapmens’?²

Wetenschappelijke consequenties

Wetenschappelijk gezien suggereert het concept van de aapmens het volgende:

1. Dat de evolutie(theorie) waar is met als gevolg een serie half-menselijke wezens die zijn ontstaan uit oorspronkelijk niet-menselijk voorouders;
2. Dat dit proces, wat uiteindelijk de mens produceerde, is gebaseerd op het sterven van de minst geschiktste wezen gedurende de ontwikkeling;
3. Dat voor dit proces miljoenen jaren nodig zijn geweest;
4. Dat de fossielen die als bewijs worden geclaimd voor deze wezens een betrouwbaar verslag hiervan vormen. Dat wil zeggen dat ze correct zijn ge?nterpreteerd, zowel anatomisch, qua leeftijd, en als de veronderstelde evolutionaire samenhang.

Wat zijn de feiten?

Er zijn veel verschillen tussen mensen en apen die uit de fossiele overblijfselen kunnen worden gezien. Ten eerste?het feit dat mensen rechtop lopen en daarvoor geschikte knie?n, heupgewrichten, ruggengraat, tenen, etc. hebben. Tevens hebben mensen een duim die tegenover de vingers is geplaatst, maken en gebruiken geavanceerde gereedschappen en vuur, en houden zich bezig met allerlei vormen van creativiteit. Ook?heeft de mens een grotere hersencapaciteit dan apen, kleinere tanden en kiezen geplaatst in een parabolische-, of V-vorm terwijl apen een U-vormige kaak hebben. Sommige mensen schrijven, tekenen of schilderen, en maken of spelen muziekinstrumenten.

Communicatie door middel van taal is een ander cruciaal verschil, als ook het vermogen om wiskundig te denken of te rekenen. Andere verschillen zijn het vermogen om verstandelijk te redeneren en te handelen vanuit vrije wil in plaats van instinct.?Bewijs van al deze vermogens is doorgaans echter niet waarneembaar van fossiele fragmenten.

De geestelijk dimensie

Christenen zullen daar aan toevoegen dat de mens naar Gods beeld geschapen is. God is Geest (Johannes 4:24), waardoor dit ‘beeld’ niks te maken kan hebben met de fysieke verschijningsvorm van de mens. In plaats daarvan hebben mensen een geestelijke dimensie.³ Dit betekent dat ze met God kunnen communiceren en antwoorden ontvangen op gebed. God is Licht (1 Johannes 1:5), dus mensen hebben een moreel geweten, oftewel een besef van goed en kwaad, en zodoende het vermogen tot zowel heiligheid als zonde. God is liefde (1 Johannes 4:8), waardoor mensen de liefde van God kunnen ervaren door vergeving van onze zonden, wat ons rust en een wederzijds liefhebben van, en een diepe relatie met Hem kan geven.

Door een juiste relatie met God kunnen mensen ook worden vervuld met Zijn Heilige Geest. De vruchten hiervan zijn liefde, vreugde, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, en zelfbeheersing (Galaten 5:22-23).

Geen enkel dier aanbidt God. Er is ook geen enkel bewijs dat dat ze een moreel bewustzijn of aangelegenheid hebben voor spiritueel gedrag. Geestelijke kwaliteiten kunnen we niet waarnemen in fossiele vondsten. Echter, de geestelijke dimensie van de mens omvat ook het geloof in leven na de dood, wat we vaak terugzien bij religieuze begrafenisceremonies.

Vruchtbare grond voor misleiding en bedrog

Evolutionisten die op zoek zijn naar bewijs voor aapmensen zoeken vooral naar fossielen die anatomische uiterlijkheden vertonen die liggen tussen die van apen en die van mensen, of ze zoeken naar fossielen die sommige, doch niet alle, van de bovenstaande lichamelijke kenmerken vertonen. Dit heeft gezorgd voor veel vervalsingen en misleiding.

De meest opmerkelijke vervalsing was de Piltdown Mens, welke werd ‘ontdekt’ in Engeland tussen 1908 en 1912. Het ging hier om een menselijk schedeldak en de onderkaak van een orang-oetan. De tanden hiervan waren gekleurd en bewerkt met een vijl om ze meer menselijk te laten lijken en om ze te laten passen bij de afmetingen van de tanden in de menselijke bovenkaak.?Hoewel de vervalsing erg slecht gedaan was, heeft het de gehele gevestigde orde voor de gek gehouden. Het duurde tot 1953 voordat het bedrog werd geopenbaard. Tot die tijd (veertig jaar lang) was het zelfs het meest aangehaalde ‘bewijs voor de evolutie’.

Een ander belangrijk veld van bedrog was de presentatie van misvormde mensen, tentoongesteld als zogenaamde ‘aapmannen’ of ‘aapvrouwen’, als attractie in een circus of op kermissen. Deze praktijk werd vanaf begin 1800 tot meer dan een eeuw uitgevoerd, voor zover bekend zonder enige vorm van wetenschappelijke weerlegging van deze vorm van misleiding.⁴

De wanhopige behoefte van evolutionisten om de ontbrekende schakel te vinden heeft ook bijgedragen tot grove wetenschappelijke blunders. De meest opmerkelijke van deze was de Nebraska Man. Een tand van een varken, in 1922 gevonden door Harold Cook, werd door de vooraanstaande evolutionist Dr. Henri Fairfield Osborn⁵ aangeprezen als afkomstig te zijn van de eerste antropo?de (mensachtige) aap van Amerika. Hij noemde deze Hesperopithecus (‘westelijke aap’). De Illustrated London News van 24 juni 1922, drukte een artiestimpressie af van de eigenaar van de tand als een rechtopstaande mens; het toonde de vorm van zijn lichaam, hoofd, neus, oren, haar, etc., samen met zijn vrouw, huisdieren, en gereedschap.

Dit benadrukt het feit dat fossielen van zogenaamde ‘hominiden’ (mensachtigen) vaak enkel fragmenten zijn van beenderen die, wanneer gecombineerd met een enorme dosis fantasie, getransformeerd worden in aapmensen. Daar komt bij dat ‘hominide’ fossielen zo zeldzaam zijn, dat de meeste onderzoekers nooit een fragment in handen hebben gehad. Hierdoor zijn veel wetenschappelijke publicaties over de menselijke evolutie enkel gebaseerd op modellen, gepubliceerde foto’s, en beschrijvingen.

Dus hoe zit het nou eigenlijk met de bewijzen voor aapmensen?

Australopithecines

Australopithecus (‘zuidelijke aap’) is de naam die aan enkele in Afrika gevonden fossielen is toegekend.?Evolutionisten beweren dat deze het dichtst bij de zogenaamde voorouder van mens en aap staan. Dr. Fred Spoor (anatoom en evolutionist), heeft onderzoek gedaan naar het binnen-oorgebied van een zuidelijke aap met behulp van CAT-scans. Dit onderzoek laat zien dat hun halfcirkelvormige kanalen, die het evenwicht en de mogelijkheid tot rechtop lopen bepalen, sterk?lijken op die van de nog bestaande grote apen.⁶

De meest bekende australopithecine is ‘Lucy’, een voor 22,8% compleet skelet dat in 1974 door Donald Johanson in Ethiopi? is gevonden. Het heet?Australopithecus afarensis.⁷?Modellen van Lucy?s botten zijn wereldwijd door musea op zeer fantasierijke wijze gereconstrueerd, om ze zoveel mogelijk op een aapvrouw te laten lijken; oftewel met een aapachtig gezicht en hoofd, maar een menselijk lichaam als ook menselijke handen en voeten. Het oorspronkelijke Lucy fossiel miste echter de bovenkaak, het merendeel van de schedel, en eveneens de hand en voet beenderen!?Verschillende andere exemplaren van A. afarensis hebben lange gekromde vingers en tenen van boombewoners, als ook de beperkte polsanatomie van op knokkels lopende chimpansees en gorilla’s.^{8 9 10}? Dr. Marvin Lubenow citeert de evolutionisten Matt Cartmill (Duke University), David Pilbeam (Harvard University), en wijlen Glyn Isaac (Harvard University): “De australopithecines zakken steeds meer af tot de status van eigenaardig gespecialiseerde apen…”¹¹

Homo habilis

De volgende in het rijtje is Homo habilis, oftewel ?handy man?. Zijn naam dankt hij aan de aanname dat hij handig zou zijn met gereedschap. De meest bekende hiervan draagt de codenaam KNM-ER 1470.¹² Dit exemplaar bestaat uit een fossiele schedel en onderbenen, gevonden door Richard Leakey in Kenia in 1972. De CAT-scans die dr. Spoor maakte van het binnenoor van een Homo habilis schedel (bekend als Stw 53) laten zien dat deze soort meer liep als een baviaan dan als een mens. De meeste onderzoekers van vandaag de dag, inclusief dr. Spoor, beschouwen Homo habilis als ‘een vergaarbak van verschillende soorten’, inclusief stukjes en beetjes van Australopithecus en Homo erectus;?men beschouwt deze soort niet als een valide categorie. Met andere woorden, het heeft nooit echt in die hoedanigheid bestaan, en kan dus ook zeker niet worden beschouwd als de veronderstelde schakel tussen Aaustralopithecus apen en de mens.

Homo erectus

De volgende is Homo erectus, ofwel ‘rechtopstaande mens’.?Opgravingen van veel van deze fossielen tonen het gebruik van gereedschap, gecontroleerd gebruik van vuur, dat ze hun doden begroeven, en dat sommigen rode oker gebruikten voor decoratie. De grootte van hun hersenen, hoewel kleiner dan de gemiddelde moderne mens, ligt binnen de menselijke variaties. Recent onderzoek op Flores toont bewijs van zeevaart.¹³ De CAT scans van dr. Spoor laten zien dat zijn houding gelijk was aan de onze. Er zijn zelfs evolutionisten die toegeven dat ze eigenlijk tot de zelfde soort behoren als de moderne mens, Homo sapiens.¹⁴ Creationisten kunnen hen dus met recht beschouwen als duidelijke variaties van echte mensen.

Neanderthalers

Deze groep woonde in Europa en het gebied rondom de Middellandse zee.¹⁵ De onderzoekers die voor het eerst een reconstructie maakten van deze fossielen, gaven hem een voorovergebogen (ofwel aapachtig) uiterlijk. De vroege reconstructies leden echter sterk aan een grote mate van evolutionistisch vooroordeel, samen met het feit dat sommige exemplaren leden aan botziektes zoals rachitis (Engelse ziekte), wat veroorzaakt wordt door een gebrek aan vitamine D tijdens de kindertijd; dit kan resulteren in de kromtrekking van het skelet. E?n van de oorzaken hiervan is het gebrek aan zonlicht, wat verenigbaar is met het feit dat ze leefden in de IJstijd na de Zondvloed.

Moderne reconstructies van Neanderthalers zijn consistent met de opvatting van creationisten dat ze volledig mens zijn. De kleine variaties in hun skelet ten opzichte van de gemiddelde moderne mens, inclusief het gemiddelde?grotere schedelvolume, zijn in principe niet afwijkend van andere fysieke verschillen tussen verschillende groepen mensen heden ten dage. Deze variaties zijn aangetoond als consistent met de genetische eenheid van het mensdom.

Ondanks pogingen om met behulp van DNA fragmenten uit een Neanderthaler bot hen tot een aparte soort proberen toe te wijzen, claimen zelfs sommige evolutionisten dat ze toch echt als?Homo sapiens moeten worden beschouwd.¹⁶

Maar hoe zijn deze en andere uitgestorven fossiele menselijke resten dan ontstaan?

Antwoord: Creationisten zeggen dat de vroege menselijke fossielen afkomstig zijn van verschillende groepen mensen die na de Zondvloed leefden. De reden dat op veel locaties op de wereld de oudste aapfossielen gevonden worden onder de oudste menselijke fossielen is dat, na de Zondvloed, dieren veel eerder emigreerden dan mensen; dit gebeurde pas na de torenbouw van Babel.

Conclusies

Hoe fossiele botten worden ge?nterpreteerd hangt af van het wereldbeeld van de onderzoeker. De theorie van de menselijke evolutie heeft een aantal missende schakels nodig, dus in de periode vanaf Darwin zijn veel kandidaten naar voren geschoven. Niet ??n heeft de test van eerlijk en uitvoerig onderzoek doorstaan, aangezien ze allemaal afkomstig zijn van ofwel een uitgestorven aap, of een uitgestorven mens.?De fossiele bewijzen verplichten geenszins tot geloof in het bestaan van aapmensen, noch dat de mens het gevolg is van evolutie.De mens is direct geschapen door God en naar het beeld van God, niet naar het beeld van een aap.

Christenen die flirten met het evolutionistische idee dat aapmensen eens de aarde bevolkten en dat God ??n van hen uitkoos om ‘Adam’ te zijn, gaan lijnrecht in tegen ware wetenschap ?n het Woord van God.

1. Het meest bekend als auteur van de Sherlock Holmes detectives.
2. Niet te verwarren met ‘mensen’, vaak preadamiet genoemd, waarvan sommige christenen onterecht aannemen dat die hebben bestaan voor Adam. Zie Grigg, R., Pre-Adamites; were there humans beings on Earth before Adam?, Creation 24(4);42-45, 2002
3. Dr. Marvin Lubenow, Prof. Emeritus van Christian Heritage College, San Diego, zegt: “Alleen deze spirituele dimensie verklaart ons geluk en lijden.” Zie Lubenow, M., Bones of Contention, Baker Bookes, Michigan, p. 168, 1992. Dit?is het ultieme boek over het ontstaan van de mens voor Creationisten.
4. E?n van de meest bekende was Julia Pastrana (1834-1860), die leed aan verschillende genetische aandoeningen die zorgden voor een overdadige hoeveelheid lichaamshaar en een aap gelijkende vooruitstekende onderkaak. Zie ook Jerry Bergman, Darwin’s ape-men and the exploitation of deformed humans,TJ 16(3) 2002.
5. Toenmalig hoofd van Paleontologie van het Amerikaans Natuur Historisch Museum.
6. Spoor, F., et al., Implications of early hominid labyrinthine morphology for evolution of human bipedal locomotion, Nature 369(6482):645?648, 23 June 1994. Spoor is Professor of Evolutionary Anatomy aan University College London, UK, en mede-redacteur van The Journal of Human Evolution.
7. Dit betekent ‘zuidelijke aap’ (van de staat Afar in Ethiopi?). Lucy’s genus wordt nu soms geclassificeerd als Praeanthropus.
8. Menton, D., Making man out of monkeys, 23 August 2002.
9. Oard, M., Did Lucy walk upright?, TJ 15(2):9?10, 2001.
10. Zie Lucy was a knuckle-walker, Creation 22(3):7, 2000.
11. Ref. 3, p. 167, waar Cartmill, M., Pilbeam, D. en Isaac, G. gequoteerd worden, One hundred years of paleoanthropology, American Scientist 74:419, Juli?Augustus 1986.
12. Betekenis is ‘fossiel nr. 1470 in het Kenya National Museum, East Rudolph’.
13. Zie Early man underestimated (again), Creation 21(1):9, 1998, gebaseerd op Thwaites, T., Ancient mariners: Early humans much smarter than we expected, New Scientist 157(2125):6, 14 March 1998. Ook Morwood en anderen., Fission-track ages of stone tools and fossils on the east Indonesian island of Flores, Nature 392(6672):173?176, 12 March 1998. Zie ook in dit deel een overzicht van het onderzoek naar de zeevaartkundige vaardigheden van Homo erectus.
14. Wolpoff en anderen toonden aan dat de kenmerken van verschillende menselijke schedels er op duiden dat er kruisingen geweest moeten zijn onder ‘modern uitziende Homo sapiens‘ en Neanderthalers, en zelfs Homo erectus. Zie?Modern human ancestry at the peripheries: A test of the replacement theory, Science 291(5502):293?297; opmerking door E. Pennisi, p. 231, Skull study targets Africa-only origins).
15. Vernoemd naar de Neandervallei bij D?sseldorf in Duitsland waar de eerste fossielen in 1856 werden opgegraven.
16. Zie White, M., The caring Neandertal, Creation 18(4):16?17, 1996; also Lubenow, M., Recovery of Neandertal mtDNA: An evaluation, Journal of Creation 12(1):87?97, 1998.
17. Geschreven in samenwerking met Maitland Edey, namelijk: Johanson, J., en Edey, M., Lucy: The Beginnings of Human Kind, Granada, London, 1981, pagina 18.
18. Weaver, K., Stones, Bones, and Early Man: The Search for our Ancestors, National Geographic 168(5):560-593, november 1985. Citaat staat op pagina 585.
19. Lubenow, M., Bones of Contention: A Creationist Assessment of Human Fossils, Baker Books, Michigan, 2004, pagina 24.
20. Hij kwam aan deze naam omdat het was ontdekt in Nariokotome, vlakbij Lake Turkana in Kenia. Het wordt aangeduid als KNM-WT 15000, ofwel Kenya National Museum; West Turkana; item 15000.
21. Zie creation.com/turkana-boy-getting-past-the-propaganda.
22. Geschreven in samenwerking met Pat Shipman, namelijk: Walker, A., en Shipman, P. The Wisdom of Bones, Weidenfeld and Nicolson, London, 1996, pagina 147.
23. Geschreven in samenwerking met Blake Edgar, namelijk Johansen, D. en Edgar, B., From Lucy to Language, Weidenfeld and Nicolson, London, 1996, pagina 124.
24. Wieland, C. ?Lucy Walked Upright!? (Or Did She?): One Tiny Bone Ignites Evolution Fervour.