Het aardmagnetisme: aanwijzingen voor een jonge aarde

Een ?krachtveld? rondom de aarde.

Het aardmagnetisme is aan het afnemen. Dit wereldwijde fenomeen kon niet langer duren dan enkele duizenden jaren, ondanks de vele malen van omkering. De evolutionisten kunnen niet verklaren hoe het magnetisme zichzelf gedurende miljarden jaren kon onderhouden.

De oorsprong van het Aardmagnetisch veld

Het voorstel van Humphreys

Dr Humphreys stelt zich voor dat God de aarde eerst schiep uit water. ^[1] Hij baseert dit op verschillende Bijbelteksten. Bijvoorbeeld 2 Petrus 3:5 waarin staat dat de aarde is gevormd uit water en door water. Hierna zou God veel van het water omgezet hebben in andere elementen zoals gesteente/mineralen. Water bevat waterstofatomen, en de kern van een waterstofatoom is op zichzelf een kleine magneet. Gewoonlijk neutraliseren deze magneten elkaar zodat water op zichzelf nagenoeg niet-magnetisch is. Maar Humphreys denkt dat God het water schiep met de gerichte magneetkernen. Direct na de schepping, zouden zij een meer willekeurig systeem hebben gevormd, waardoor het magnetisch verval is ontstaan. Dit zou een stroom genereren in de kern van de aarde, die dan afneemt in het model van Barnes. Dit staat los van de vele omkeringen die volgens het model van Humphreys plaatsvonden in het jaar van de zondvloed.

Ondersteuning door veldsterkte waarnemingen van andere planeten

Gebaseerd op dit model berekende Dr Humphreys ook de magnetische veldsterkte van andere planeten (en de zon). De belangrijke factoren zijn de massa van het object, de grootte van de kern en hoe goed de elektrische geleidbaarheid is, plus de aanname dat hun oorspronkelijke materiaal bestond uit water. Zijn model verklaard kenmerken die evolutionistische dynamo theoretici voor raadsels stelt. Bijvoorbeeld, refereren evolutionisten aan het ?voorbeeld van het magnetisme op de maan?. ^[2] De maan had vroeger een sterk magnetisch veld, hoewel het maar ??nmaal per maand roteert. Volgens de evolutionistische oorsprongmodellen, had de maan nimmer een gesmolten kern, noodzakelijk voor de werkzaamheid van een dynamo. Mercurius heeft een veel sterker magnetisch veld dan op basis van de dynamotheorie verwacht kan worden van een planeet die 59 keer langzamer draait dan de aarde.

Belangrijker nog is dat Dr Humphreys in 1984 voorspellingen deed aangaande de veldsterkte van Uranus en Neptunus, twee gas giganten voorbij Saturnus. Zijn voorspellingen waren ongeveer 100.000 maal de evolutionistische dynamo voorspellingen. De twee rivaliserende modellen werden onbewust getoetst toen Voyager 2 deze planeten in 1986 en 1989 passeerde. De velden voor Uranus en Neptunus ^[3] waren precies zoals Humphreys had voorspeld. ^[4] Toch noemen vele anti-creationisten het creationisme ?onwetenschappelijk? omdat het geen voorspellingen zou doen!

Humphreys? model verklaart ook waarom de manen van Jupiter met kernen, magnetische velden hebben, terwijl Calisto, dat geen kern heeft, ook geen magnetisch veld heeft. ^[5] (Zie Dr Humphreys? online artikel Beyond Neptune: Voyager II Supports Creation)

Oorzaak van het magnetische veld van de aarde

Materialen zoals ijzer bestaan uit kleine magnetische domeinen, die zich gedragen als kleine magneten. Deze domeinen bestaan uit nog kleinere atomen, die op zichzelf gerichte kleine magneetjes zijn, binnen het domein. Gewoonlijk neutraliseren de domeinen elkaar. Maar in magneten zoals een kompasnaald, zijn er meerdere domeinen gericht in dezelfde richting waardoor het materiaal een totaal magnetisch veld heeft.

De kern van de aarde bestaat voornamelijk uit ijzer en nikkel. Zou het magnetisch veld van de aarde dus op dezelfde manier gevormd zijn als dat van een kompasnaald? Nee ? boven de temperatuur die het Curie punt wordt genoemd, zijn de magnetische domeinen verbroken. De koelste delen van de aardkern zijn ongeveer 2400 ? 4700°C, veel warmer dus dan de Curie punten van alle bekende stoffen.

Maar in 1820 ontdekte de Deense fysicus H.C. ?rsted dat een elektrische stroom een magnetisch veld produceert. Zonder dit fenomeen zouden elektrische motoren niet kunnen bestaan. Zou een elektrische stroom dus verantwoordelijk kunnen zijn voor het aardmagnetisme? Elektrische motoren hebben een krachtbron, maar een elektrische stroom houdt vrijwel onmiddellijk op te bestaan, zodra de krachtbron is uitgeschakeld (behalve in supergeleiders). Hoe kan er dan een elektrische stroom zijn in de aarde, zonder een krachtbron?

De grote creationistische natuurkundige Michael Faraday beantwoorde deze vraag in 1831 met de ontdekking dat een veranderend magnetisch veld een elektrische spanning induceert, de basis voor elektrische generatoren.

Stel je de aarde voor vlak na de schepping met een sterke elektrisch stroom in zijn kern. Dit produceert een sterk magnetisch veld. Zonder een krachtbron neemt deze stroom af. Dus zal het magnetische veld ook afnemen. Daar afname ook een verandering is, wordt er stroom opgewekt, weliswaar minder, maar wel in dezelfde richting als de oorspronkelijke stroom.

We hebben dus te maken met een afnemende stroom, die een afnemend magnetisch veld produceert, welke weer een afnemende stroom veroorzaakt? Als de grootheden van dit circuit groot genoeg zijn, zou het enige tijd duren voordat de stroom ophoudt te bestaan. De afname snelheid kan nauwkeurig berekend worden, en is altijd exponentieel. De elektrische energie verdwijnt niet, het wordt omgezet in warmte, een proces dat in 1840 door de natuurkundige James Joule werd ontdekt.

Dit is de basis van het model van Dr Barnes.

Addendum: Beantwoording van kritische vragen

Exponentieel verval?

Sommige sceptici hebben beweerd dat een exponenti?le vervalcurve niet geldig is, en dat in plaats daarvan er een lineair (rechtlijnig) verval is. Beide, zowel de exponentiele als de lineaire vervalcurve hebben twee passende parameters:

• Exponentieel verval, (i = Ie^-t/τ) vereist de parameters I and τ.

• Lineair verval van de algemene vorm y = mx + c m en y-intercept c.

Als de curven vergelijkbaar waren zou er geen statistische reden zijn om de ??n boven de ander te kiezen. De curven zijn ongeveer gelijk voor het traject waarover gegevens bekend zijn, zonder significant verschil tussen de twee.

Maar het is een algemeen aanvaarde procedure bij het modelleren van regressie analyse om betekenisvolle vergelijkingen te gebruiken die, wanneer er een gezonde basis voor is, de natuurkundige fenomenen beschrijven. Stroomverval in weerstand/inductie schakelingen nadat de krachtbron is uitgeschakeld verlopen altijd exponentieel, niet lineair. Bijvoorbeeld, in een simpele schakeling is op tijdstip t, met initi?le stroom I, weerstand R en inductie L, de stroomsterkte i = Ie^-t/τ, waarin τ de tijdconstante L/R— tijd voor een verval tot 1/e (~37%) van zijn initi?le waarde. Voor een bol met straal a, geleidbaarheid σ en permeabiliteit μ, is τ gegeven als 4σμ/π.

Een lineair verval lijkt op papier misschien goed, maar is natuurkundig gezien absurd binnen de werkelijkheid van elektrische schakelingen. Lineair verval komt in de natuur zelden voor. Exponentieel verval is daarentegen stevig geworteld binnen de theorie van elektromagnetisme.

Thomas Barnes, die als eerste magnetisch verval aanwees als probleem voor evolutionisten, was specialist in elektromagnetisme en schreef enkele gewaardeerde leerboeken over dit onderwerp. Maar de meeste van zijn critici zijn onbekend met de materie.

Een ander belangrijk punt is dat deze berekeningen wijzen naar een maximale leeftijd van de aarde. Zelfs als de sceptici gelijk hadden met hun lineair verval, zou dit nog steeds wijzen op een bovengrens van 90 miljoen jaren, en dit is veel te jong voor evolutie. Tenslotte, als het verval inderdaad lineair zou zijn, is er niet veel tijd over totdat het magnetisch veld van de aarde geheel is verdwenen.

Verschillende componenten van het magnetisch veld

Sommige critici beweerden het volgende:

? ? alleen de dipool-veld-sterkte neemt af gedurende de laatste anderhalve eeuw ? de sterkte van het niet-dipool-veld (15% van het totale veld) is toegenomen over dezelfde periode, zodat het totale veld bijna constant blijft. Barnes? aanname van een constante afname in de veldsterkte gedurende de geschiedenis, is natuurlijk ook niet te handhaven, met de paleo-magnetische waarnemingen van de fluctuaties en omkeringen [in het geomagnetische veld] (Ecker, 1990, 105)?

De ?autoriteit? blijkt een anti-creationistisch woordenboek samengesteld door een antichristelijke bibliothecaris, zonder ? voor zover wij weten zonder –enige wetenschappelijke opleiding. Dr Humphreys antwoordde in Juli 2001:

?Litani in de kerk van Darwin: ?Het niet-dipool deel van het magnetisch veld zal ons redden!? Dat is een oud maar onbelangrijk evolutionistisch argument. Tom Barnes noemde het in zijn publicaties van de 70?er jaren. Ik behandelde het aan het einde van mijn publicatie ?A Physical Mechanism for Reversals of the Earth?s Magnetic Field During the Flood?. ^[6]

?Meer dan 90% van het veld is dipolair (twee polen, ??n noord, ??n zuid), maar de rest is niet-polair, of liever meerpolig, zoals het vierpolige deel (twee noord en twee zuid), het 8- polige deel (4 noord en 4 zuid), enz. stel het je zo voor: de velden van staafmagneten tot ??n geheel samengebonden onder vari?rende hoeken.

?In de 70?er jaren claimden evolutionisten dat de zeer grote hoeveelheid verdwijnende energie (eenheden zijn Joule of ergs) van het dipool deel van het veld niet omgezet wordt in warmte, maar op een of andere wijze wordt opgeslagen in het niet-dipool deel van het veld, en later teruggewonnen als een nieuwe dipool in omgekeerde richting. Sommige artikelen toonden aan dat de gemiddelde veld intensiteit (eenheden in Tesla of Gauss) van sommige dipooldelen in geringe mate toenemen. ^[7]

?Maar veld intensiteit is geen energie. Om de totale hoeveelheid energie in een component te berekenen, moet men de intensiteit in een klein volume rondom ieder punt, kwadrateren, het vermenigvuldigen met het volume en een zekere constante, en de resulterende energie?n bij elkaar optellen in de totale ruimte. De niet-polaire intensiteiten vallen af (met toenemende afstand van het centrum van de aarde) veel sneller dan de dipool intensiteit, dus het niet-dipool gedeelte draagt lang niet zoveel bij aan het totaal als het dipool gedeelte. Dat betekent dat de kleine toename in sommige niet-dipool-delen nauwelijks bijdraagt aan het totaal in vergelijking met de dipool gedeelte. Dat betekent dat de kleine toename in sommige niet-dipool veld-intensiteiten schijnbaar niet genoeg energie vertegenwoordigt om het enorme jaarlijkse verlies aan dipool energie te compenseren.

?Ik twijfel eraan dat het artikel waarnaar verwezen wordt werkelijk het punt bewijst dat de evolutionisten willen, namelijk dat ?niet-dipool energie winst, het verlies aan dipool energie compenseert.? Niet alleen geloof ik er niets van, maar ook mijn theorie, in het ICC artikel van 1990 betreffende omkeringen, is het er ook niet mee eens [Zoals hierna getoond, heeft Dr Humphreys geen twijfels meer. Hij weet nu zeker, en ook iedereen die de berekeningen controleert, dat de evolutionistische claim sofistisch is]. Er staat dat een gering energiedeel in de non-dipool componenten gaat zitten, maar lang niet genoeg om het verlies aan energie uit de dipool component te compenseren. Het omkeringproces, dat ik voorstel, is niet effici?nt; het verliest veel energie als warmte. Ik behandel dit, inclusief niet-dipool delen (indirect), in het op ??n na laatste deel (?The Field?s Energy Has Always Decreased?) van mijn Impact article op de ICR website.

?Als verder bewijs, gebruikte ik de toonaangevende International Geomagnetic Reference Field gegevens. Meer dan 2.500 metingen vertegenwoordigen het aardmagnetisch veld over de hele twintigste eeuw. De conclusie luidt:

?In de periode waarover de metingen het nauwkeurigst zijn, van 1970 ? 2000, is het totaal aan energie (dipool en niet-dipool) in het aardmagnetische veld constant verminderd met 1.41?0.16%. Met die snelheid zou het veld tenminste de helft van zijn energie verliezen in 1500 jaar, plus of min 100 jaar. Dit versterkte de creationistische visie dat het veld altijd energie verloor, zelfs tijdens omkeringen van het magnetische veld gedurende de zondvloed, sinds God het ongeveer 6.000 jaar geleden schiep.

?De Evolutionisten hebben op hun beurt geen aannemelijke, wiskundig analyseerbare theorie van omkeringen. Zij beweren dat welk proces ook de omkeringen veroorzaakte, dit 100% effici?nt was, en dat de totale energie in hun verwachte dipool veld in de toekomst gelijk zal zijn aan de totale energie aanwezig bij de laatste piek (ongeveer rond de tijd van Christus). Dat wil zeggen, hun geloof in een miljarden jaren leeftijd voor het veld, vereist te geloven dat iedere cyclus als een phoenix herrijst uit de as van de vorige cyclus, zonder verliezen.

?Anders gezegd, de kerk van Darwin vereist van hen, dat zij geloven dat de Tweede wet van de thermodynamica ? dat alle vormen van energie omgezet worden in warmte ? geen betrekking heeft op planetaire magnetische velden. Komt dat bekend voor?

Later publiceerde Dr Humphreys ?The Earth?s magnetic field is still losing energy?, (Het aardmagnetische veld verliest nog steeds energie), CRSQ 39(1)1?11, Maart 2002, dat een meer gedetaileerde verklaring geeft voor het bovenstaande (zie het volledige artikel, en zijn meer populair wetenschappelijke samenvatting in Creation Matters– The Earth?s Magnetic Field: Closing a Loophole in the Case for its Youth, Maart/April 2002). De samenvatting van het CRSQ artikel luidt:

?Dit artikel sluit een gat in de zaak voor een jonge aarde, gebaseerd op het verlies van energie van delen van het aardse magnetische veld. Gebruikmakend van twijfelachtige gegevens, hadden de evolutionisten beweerd dat energie winst in kleine delen (niet-dipool) het verlies aan energie in belangrijke delen (dipool) compenseerde. Het schijnt dat niemand die bewering had gecontroleerd met nieuwere, meer accurate gegevens. Gebruikmakend van de gegevens van de International Geomagnetic Reference Field (IGRF) toon ik aan dat van 1970 ? 2000, het dipool gedeelte van het veld constant 235 ? 5 miljard megajoules energie verloor, maar dat het niet-dipool gedeelte slechts 129 ? 8 miljard megajoules won. Over die periode was het netto verlies van alle waarneembare delen van het veld 1.41 ? 0.16 %. Bij die snelheid zou het veld de helft van zijn energie verliezen in elke 1465 ? 166 jaren. Gecombineerd met mijn theorie uit 1990, die de omkeringen van polariteit tijdens de zondvloed en de intensiteit-fluctuaties daarna verklaard, ondersteunen deze nieuwe gegevens het creationistische model: het veld heeft snel en voortdurend energie verloren sinds God het ca. 6.000 jaar geleden schiep.?

Referenties