Exploderende sterren wijzen op een jong heelal

Waar zijn de restanten van alle supernovae? ^[1]

Een supernova, ^[2] of een heftig exploderende ster, is ??n van de schitterendste en krachtigste objecten in Gods grote kosmos. Gemiddeld produceert een sterrenstelsel als het onze ??n supernova in 25 jaar.

Als een ster op deze wijze ontploft, ontstaat een gigantische uitdijende wolk van puin die men een SuperNova Restant (SNR) noemt. Een bekend voorbeeld is de Krabnevel in het gesternte Taurus, geproduceerd door een supernova zo helder dat hij in 1054 gedurende enkele weken overdag gezien kon worden. Door natuurwetten toe te passen (en krachtige computers te gebruiken), kunnen astronomen voorspellen wat er met deze wolk gaat gebeuren.

Volgens hun model zal de SNR na 120.000 jaar een diameter bereiken van 300 lichtjaar. ^[3] Dus als ons melkwegstelsel miljarden jaren oud zou zijn, zouden we vele SNR?s zien van deze omvang. Maar als ons melkwegstelsel slechts 6.000 tot 10.000 jaar oud is, zou geen enkele SNR de tijd gehad hebben deze omvang te bereiken. Het aantal SNR?s is dus een uitstekende test om na te gaan of ons sterrenstelsel oud of jong is. In feite stemmen de resultaten overeen met een heelal dat duizenden jaren oud is, maar zouden een raadsel zijn als het heelal miljarden jaren oud was. De conclusies kunnen afgeleid worden uit de volgende tabel:

Zoals in de tabel is getoond, komt het lage aantal waargenomen SNR?s overeen met een jong heelal. Als het heelal inderdaad miljarden jaren oud zou zijn, ontbreken er 7000 SNR?s.

Niet alleen dat, maar ook de voorspellingen voor het satelliete sterrenstelsel van de Melkweg, de Grote Magellaense Wolk, komen overeen met een jong heelal. Theoretisch worden 340 waarneembare SNR?s voorspeld, als de Grote Magellaense Wolk miljarden jaren oud zou zijn, en 24 als hij 7000 jaar oud zou zijn. Het aantal werkelijk waargenomen SNR?s in de Grote Magellaense Wolk is 29.

Zoals de evolutionistische astronomen Clark en Caswell zeggen, ?Waarom zijn de vele verwachte resten niet waargenomen?? Zij verwijzen naar ?Het mysterie van de ontbrekende restanten?.^[4]

Er hoeft geen mysterie te zijn ? Psalm 19 vers 2 zegt: ?De hemel verhaalt van Gods majesteit, het uitspansel roemt het werk van zijn handen.? Supernovae verklaren Zijn immense macht, maar zijn nog steeds slechts eindige uitdrukkingen. Het geringe aantal restanten wijst naar Gods recente schepping van de hemel en de aarde.

Hoe ontstaan supernovae?

Een gewone ster is een gigantische bal van gas, ongeveer een miljoen keer zo zwaar als de aarde ? onze zon is een middelgrote ster. Het is potentieel stabiel gedurende lange tijd, omdat de energie die in de kern geproduceerd wordt een enorme buitenwaartse druk oplevert, die in evenwicht is met de naar binnen gerichte zwaartekracht die werkt op zijn enorme massa.

Als de nucleaire brandstof op is, is er geen kracht meer om de zwaartekracht in balans te houden. Als de ster een grote massa heeft, zal het grootste deel snel ineen storten ? ongeveer in 2 seconden. Daardoor komt er een enorme hoeveelheid energie vrij ? een supernova is feller dan alle miljarden sterren in zijn sterrenstelsel.

De samenballing is zo enorm dat elektronen en kernen samengeperst worden tot een kern van neutronen. Deze kern is zo dicht dat een theelepelvol op aarde 50 miljard ton zou wegen. Het kan niet verder worden samengeperst, dus de inkomende massa van de rest van de ster ontmoet een massieve muur. Dit inkomende materiaal ketst van de kern af, vliedt naar buiten, dijt uit en schijnt zeer helder.

De overblijvende kern, slechts ca. 20 km in diameter, noemt men een neutronster. Omdat de ster zeer snel rondtolt en een sterk magnetisch veld heeft, nemen wij regelmatig radiopulsen waar, daarom heet het ook een pulsar.

De energie die door een supernova opgewekt wordt is verbijsterend: 10⁴⁴ joules. Dat is evenveel als wanneer iedere afzonderlijke gram van de aardmassa zou worden veranderd in een kernbom, ieder 200 maal zo krachtig als de bom die op Hiroshima gegooid werd. Die hoeveelheid energie zou gedurende 100 jaar, 80 miljoen zonnen kunnen voeden!

Gedetailleerde discussie en berekeningen

De drie voorspelbare fasen van een supernova uitdijing.

Een algemeen aanvaard model van supernova uitdijing voorspelt drie fasen:

Eerste fase
De eerste fase begint met het uitblazen van puin met een snelheid van 7000 kilometer per seconde. Nadat het materiaal is uitgezet gedurende 300 jaar, vormt zich een schokgolf, aan het einde van het eerste stadium. Het heeft dan ongeveer een diameter van 7 licht jaar (7 lr). Dit is een immens object ? ongeveer 25.000 keer zo groot als ons zonnestelsel dat slechts 8 lichturen in doorsnee is (ongeveer 8.600 miljoen km).

Omdat de eerste fase slechts ongeveer 300 jaar duurt en er iedere 25 jaar een nieuwe SNR ontstaat, zouden er nu 300/25 eerste stadia SNR?s in ons zonnestelsel moeten zijn, of ongeveer 12. We moeten niet verwachten dat wij ze allemaal te zien krijgen ? astronomen berekenen dat slechts 19% van de SNR?s zichtbaar zullen zijn, ^[6] dat is 2 van de 12.

Het maakt geen verschil of het heelal enkele duizenden jaren oud is zoals de Bijbel aangeeft, of miljarden jaren zoals evolutionistische theorie?n aannemen. In feite zien wij 5 eerste fase SNR?s (dat is binnen de onzekerheidsgrens van de berekening).

Tweede fase
De tweede fase van een SNR, bekend als de adiabatische ^[7] of Sedov fase, is een zeer krachtige uitzender van radio golven. Van deze fase verwacht men dat het uitdijt gedurende 120.000 jaar en een diameter bereikt van 350 lichtjaar. Hierna zal het warmte verliezen en zijn derde fase beginnen.

Als het heelal miljarden jaren oud zou zijn, zouden wij verwachten (herinner je: ??n supernova elke 25 jaar, en rekening houdend met SNR?s in de 300 jaar durende eerste fase) dat er in ons melkwegstelsel ongeveer (120.000?300)/25, ofwel ongeveer 4800 tweede fase SNR?s zijn. Maar als het heelal slechts 7000 jaar oud is dan zou er genoeg tijd zijn voor slechts (7000 ? 300)/25 of 270 SNR?s.

Astronomen berekenen dat 47% zichtbaar zijn, zodat er volgens de uniformitaristische theorie ongeveer 2260 waarneembare tweede fase SNR?s zouden zijn, terwijl het bijbelse scheppingsmodel er ongeveer 125 voorspelt. Het werkelijk geconstateerde aantal zou dus een goede test zijn.

Er worden in ons sterrenstelsel slechts 200 tweede fase SNR?s waargenomen! Dit komt dus overeen met de creationistische voorspelling, maar verschilt totaal met de evolutionistische voorspelling. De evolutionisten hebben geen verklaring voor de ontbrekende SNR?s.

Derde fase
In de derde, of isothermale fase ^[8] straalt de SNR voornamelijk warmte-energie uit, zo theoretiseert men. Theoretisch zou deze fase pas beginnen na 120.000 jaar, en zou ongeveer 1 ? 6 miljoen jaar duren. De SNR komt aan zijn einde als het botst met een soortgelijke SNR bij een diameter van 1400 lichtjaren. Het kan ook zo verspreid worden dat het niet meer te onderscheiden is van het ruimte vacu?m bij een diameter van ongeveer 1800 lichtjaren.

Een berekening maakt de genereuze (aan de evolutionistische theorie) hypothese dat de derde fase begint bij ongeveer 120.000 jaar en een diameter van 340 lichtjaar, en blijft bestaan tot een leeftijd van 1 miljoen jaar en 650 lichtjaar. Dus als het heelal miljarden jaren oud was, zouden er (1.000.000 ? 120.000)/25 derde fase SNR?s in ons melkwegstelsel zijn, of ongeveer 35.000. Hiervan zou ongeveer 14% zichtbaar zijn, dus zo?n 5000.

Als daarentegen het heelal slechts 7000 jaar oud is, is er geen SNR oud genoeg om het derde fase bereikt te hebben. Dus zou er absoluut geen enkele bestaan, naar de heden geaccepteerde modellen. Dit is dus nog een test van de twee theorie?n, een oud versus een jong heelal.

Er zijn geen derde fase SNR?s waargenomen in ons melkwegstelsel!