Three Sisters: Sporen van de zondvloed

Een kennismaking met de ?Three Sisters? onthult meer dan alleen natuurlijke schoonheid

Ieder jaar bezoeken miljoenen toeristen Katoomba, een stad gelegen op 1 uur rijden westelijk van Sydney, de grootste stad van Australi?. Daar genieten ze van de spectaculaire ?Three Sisters?. Deze ?dames? zijn geen groep artiestes, maar een groep van 3 gigantische uitstekende rotsen (dagzoom gesteente ^[red.1]). Als onderdeel van het werelderfgoed gebied van de Blue Mountains, zijn de Sisters nu een soort Australische icoon.

Nabij het uitkijkpunt bij Echo Point, kijken de Sisters uit over een indrukwekkende vallei. Op een heldere dag doemt in de verte Kings Tableland op (zie panorama, links). Gedurende de dag verandert het uitzicht doordat het veranderende zonlicht de kleurenpracht van de ?Three Sisters? transformeert. S?Nachts steken hun vormen prachtig af tegen het donker van de nachtelijke hemel.

De meeste bezoekers realiseren zich niet dat zij kijken naar fascinerend bewijsmateriaal voor de wereldwijde vloed zoals beschreven in de Bijbel.

Het zandsteen waar de Sisters uit bestaan, duidt op enorme afzettingen van zand door water.
De valleien en ravijnen (troggen), gevormd toen de Sisters werden uitgesneden zijn het bewijsmateriaal van immense erosie door water. De wereldwijde bijbelse vloed verklaart deze afzetting en erosie. We zullen dit eens nader beschouwen.

Het is niet moeilijk om je ervan bewust te worden dat het zandsteen een enorm groot gebied bedekt. Vanaf het uitkijkpunt kunnen we zien dat hetzelfde gesteente rondom de ravijn steile kliffen vormt. Voordat de overweldigende vallei ge?rodeerd werd, bedekte het zandsteen strata een omvangrijk gebied.

Figuur 1: Vele geologen beschouwen het Sydney Basin (donker roze) onderdeel van de grote, lange sedimentaire bekkens (licht roze) in het noorden. Dit sedimentaire netwerk is meer dan 2.000 km lang en is rijk aan steenkool en aardgas, het resultaat van begraven vegetatie. Overlappende sedimenten zijn weggelaten uit de illustratie.

Figuur 2: Later werden er kilometers dikke sedimentafzettingen en vegetatie bovenop gedeponeerd, daarmee de verbinding tussen het Sydney Basin en de noordelijke waterbekkens verhullend. De later afgezette sedimenten bevatten overvloedige waterbronnen genaamd ?the Great Artesian Basin?.

Uitgestrekt gebied

Maar het strata strekt zich veel verder uit dan we kunnen zien vanaf de uitkijkpost. Vanuit Katoomba strekt het zich 160 km uit naar het zuiden, 160 km naar het noorden en 160 km naar het oosten ? een immense rechthoekige sediment afzetting. (zie figuur 1). ^[1] Geologen noemen het, ?the Sydney Basin?, de rustplaats voor enorme hoeveelheden sediment ge?rodeerd van de westelijk gelegen Lachlan Fold Belt en de oostelijk gelegen New England Fold Belt.

Veel geologen beschouwen het Sydney Basin als de zuidelijke punt van een 250 km breed systeem wat zich over 2.000 km uitstrekt naar het noorden (Figuur 2). ^[2] De immense afmetingen van de afzetting is bewijs voor catastrofe, maar er is meer.

Catastrofaal afgezet

We zien dat het zand van de ?Three Sisters? is afgezet in lagen. De uitsnede aan de weg geven hier een duidelijk beeld van, of we kunnen de sterk overhellende kliffen rondom Sidney van het Hawkesbury zandsteen bestuderen (Figuur 4). Aangrenzend aan de prominente, horizontale lagen zien we een vage hellende laagvorming aangeduid met de naam ?cross bedding?. Dit is een aanwijzing dat het zand door stromend water is afgezet.

Figuur 6 toont hoe stromend water een golfpatroon achterlaat in het zand op de bodem. Het water drukt de zandkorrels omhoog langs de rug van iedere zandgolf totdat ze de bovenkant bereiken. Dan rollen ze naar beneden naar de voorkant van de zandgolf. Op deze wijze bewegen de zandgolven voorwaarts en vormen een patroon aangeduid met ?cross bedding?. De ori?ntatie van de zandgolven geeft de stromingsrichting aan. De dikte van de ?cross beds? is een indicatie voor de stromingssnelheid en diepte van het water. ^[3]

Aan de hand van de omvang van de ?cross beds?, stelde geoloog Dr Patrick Conaghan, hoofddocent aan de opleiding aardwetenschappen aan de Macquarie University, de omstandigheden vast waaronder het zand was afgezet. Hij beschreef in 1994 de volgende oorzaak: een muur van water tot wel 20 m hoog en 250 km breed vanuit het noorden neerkomend met een enorme snelheid. ^[4] Deze catastrofale interpretatie komt overeen met wat we zouden verwachten tijdens de bijbelse zondvloed.

De zandsteenformaties zijn zeer dik, uiteenlopend van 100 m tot 200 m of meer.¹ Om zulke dikke zandafzettingen op te bouwen, moet het waterniveau in het Sydney Basin continu gestegen zijn. Anders zou het zand door het gebied heen naar dieper water zijn gevoerd. Maar in de dikke zandsteenformaties zijn geen indicaties voor uitgestrekte tijdsonderbrekingen tussen de afzettingen (bijv. bewoonde lagen die bewaard gebleven fossiele millieus bevat). De afzetting door het snelstromende water was ononderbroken in een steeds dieper wordend waterbekken.

Figuur 4

Figuur 5

Het bewijsmateriaal duidt op grote volumes sediment die ge?rodeerd zijn van het continent en afgevoerd in een ?rivier?, honderden kilometers breed en duizenden kilometers lang. Geen rivier op aarde komt vandaag de dag in de buurt van een dergelijke omvang. Deze ?rivier? sorteerde het sediment op verschillende groottes. Dit is ook de reden dat er zoveel zand afgezet werd op dezelfde plaats.

De ?Three Sisters? getuigen dus van ongebruikelijke catastrofale afzetting. Dit is in overeenstemming met de wereldwijde zondvloed zoals beschreven in de Bijbel. Het zand werd afgezet toen het waterniveau toenam op aarde, tijdens het eerste gedeelte van de 12 maanden durende vloed. De fase waarin ?de aarde onder water werd gezet (Inundatory stage). ^[5] Sommigen van de zandformaties zouden in slechts enkele dagen afgezet kunnen zijn. ²

Snelle erosie

Ruim nadat de sedimenten van het Sydney Basin waren afgezet, begon in het tweede deel van de zondvloed, de oceaanbodem te zinken en de Blue Mountains te rijzen. Het water wat toen Australi? bedekte, begon van het continent af te vloeien. Terwijl dit plaatsvond werd daarmee het landschap in hoog tempo uitgesneden.

In eerste instantie stroomde het water in lagen en schaafde daarbij vlakke uitgestrekte gebieden van het continent waarbij soms ‘planation’ oppervlakten werden geproduceerd. Toen de massastroom afnam, sneed het water wijde valleien zoals we die zien in het gebied rondom Sydney. Bij het verder afnemen van het watervolume, werden er nauwere valleien uitgesneden aan de rand van plateaus. Net zoals we die zien vanuit het uitkijkpunt bij de ?Three Sisters? (Echo Point).

Toen het water zich volledig had teruggetrokken en het land droog werd, bleven er grote valleien achter waar de waterstroom was geweest. Deze valleien eindigen abrupt in steile wanden zonder opening. Vandaag de dag zien we watervallen aan het einde van deze valleien, maar zij zijn slechts kleine overblijfselen vergeleken met de waterstroom die de vallei heeft ge?rodeerd (figuur 5). Het is onmogelijk dat zulke minuscule waterstroompjes deze enorme valleien zouden hebben uitgesneden. Dit erosiepatroon is precies dat wat we zouden verwachtten tijdens de laatste fase van de wereldwijde zondvloed.

Figuur 6

Eind 18^e eeuw, stonden deze steile kliffen de vroege kolonisten van Sydney in de weg om hun weg te vinden naar meer weidegrond in de Blue Mountains. De eerste ontdekkingsreizigers volgden de rivieren, om uiteindelijk te stoppen bij de ?cul-de-sacs? aan het einde van de valleien. Ze waren zich er absoluut niet van bewust dat deze obstakels geproduceerd waren door de afvoer van het water van de zondvloed. Later, in 1813, vonden de beroemde ontdekkingsreizigers Blaxland, Wentworth, en Lawson hun weg door gebruik te maken van een innovatieve route langs de (boven)rand van kliffen. Zij volgden hierbij de ge?rodeerde restanten van het opgeheven plateau. ^[6]

Hoe zit het met radiokoolstof datering?

E?n reden waarom mensen geen verbinding leggen tussen de ?Three Sisters? en de zondvloed is omdat wordt verondersteld dat het gesteente 230 miljoen jaar oud is. Met deze leeftijd konden ze overduidelijk niet 4.500 jaar geleden gevormd zijn in de zondvloed. Er is echter een probleem met de manier waarop gesteenten worden gedateerd. Geologen die een ?oude-aarde? aanhangen, verkrijgen voornamelijk verkeerde dateringen omdat ze onjuiste aannames doen over het verleden. In het bijzonder negeren zij de catastrofale gevolgen van de zondvloed (in de tijd van Noach).

Geologen die een ?oude-aarde? aanhangen, veronderstellen dat sedimentair gesteente langzaam werd afgezet, door bijvoorbeeld rivieren zoals we die in het heden op aarde zien. Met zoveel sedimentair gesteente veronderstellen zij, dat er miljoenen jaren voor nodig waren. Maar catastrofale omstandigheden tijdens de zondvloed zouden grote hoeveelheden sediment snel afgezet hebben en daarmee de noodzaak voor miljoenen jaren elimineren. Bewijs voor een dergelijke catastrofale afzetting is, zoals we hebben gezien, in het gesteente zelf bewaard gebleven.

Met betrekking tot dit gesteente hebben geologen die een ?oude-aarde? aanhangen een leeftijd van ongeveer 230 miljoen jaar toegekend op basis van fossiele bestanddelen en de relatieve plaats binnen de volgorde van de gesteentelagen in de regio. Recentelijk heeft een creationistische geoloog koolstof-14 metingen verricht aan een stuk hout uit een steengroeve in het overliggende Hawkesbury zandsteen. ^[7] Geologen die een ?oude-aarde? aanhangen, nemen niet de moeite om koolstof-14 analyse te doen want zij geloven dat het gesteente 230 miljoen jaar oud is. Alle koolstof-14 zou verdwenen moeten zijn na maximaal 50.000 jaar. Er zou dus geen koolstof-14 meer achtergebleven moeten zijn. De analyse bevestigde echter de aanwezigheid van een kleine maar belangrijke hoeveelheid koolstof-14 in het hout. Een duidelijke aanwijzing dat het zandsteen minder dan 50.000 jaar oud is. Het kleine aandeel koolstof-14 is geen weerspiegeling van een leeftijd, maar zegt iets over de lage koolstof-14 concentratie in de atmosfeer van v??r de zondvloed (na de zondvloed is de hoeveelheid koolstof-14 toegenomen).

Aanwijzingen voor de zondvloed

De ?Three Sisters? zijn een Australisch toeristen icoon. Zij zijn ook bewijsmateriaal voor de zondvloed. Deze zandstenen monumenten getuigen van grootschalige catastrofale afzetting en immense erosie door water. Dat is exact wat we zouden verwachtten van de zondvloed. De ?Three Sisters? zijn niet alleen een icoon van Australi?, maar ook een icoon voor de betrouwbaarheid van de Bijbel.