Bij een recent bezoek aan het American Museum of Natural History (AMNH) in New York kwam ik een opschrift tegen wat mij ten aanzien van dat instituut plaatsvervangende schaamte bezorgde. Het beweerde dat de menselijke coccyx, of het staartbeen/stuitje,?“geen functie heeft, maar dat het ons eraan herinnert dat mensen afstammen van voorouderlijke dieren met staarten.” [Nadruk toegevoegd]
Geen functie? Echt waar? De claim is absurd. Hoewel evolutionisten sinds Darwin pogen om zulke onzin aan het publiek op te dringen, kan iedereen die de moeite neemt om de functie van het staartbeen te onderzoeken, zien dat dit niet waar is. De coccyx levert feitelijk een waardevolle bijdrage aan het menselijk lichaam, terwijl de beweerde herkomst, van voorouders met een staart, gebaseerd is op evolutionaire aannames en niet op harde feiten.
Argumenteren vanuit onwetendheid
Tijdens de beroemde ‘Scopes trial‘ van 1925 beweerden evolutionisten dat er “niet minder dan 180 rudimentaire structuren in het menselijk lichaam” aanwezig waren.1 Sindsdien zijn voor vrijwel al deze structuren functies ontdekt, waaronder belangrijke functies die bekend zijn voor de amandelen en de blinde darm, om twee gebruikelijke voorbeelden te noemen (zie Vestigial arguments: remnants of evolution en Badly designed arguments??vestigial organs? revisited). Evolutionisten hebben voortdurend de wetenschap in de weg gestaan door verschillende lichaamsdelen nutteloos te verklaren?‘junk DNA’ is zo?n voorbeeld. Dit terugkerende patroon van onbewezen beweringen is ??n van de redenen waarom wij evolutionisten hebben geadviseerd om geen enkel orgaan ‘rudimentair’ te noemen (zie 21 bad arguments for biological evolution).
Waartoe? ? De functie van het staartbeen
Het probleem met de AMNH-expositie gaat echter verder dan louter onwetendheid, omdat we eigenlijk best wel weten dat het stuitje een verscheidenheid aan functies heeft. Deze worden besproken in standaardstudieboeken en op websites die gewijd zijn aan anatomie en fysiologie.
Bijvoorbeeld vormen het staartbeen en de twee zitbeenderen (ischium) van het bekken samen een ondersteuning die het gewicht van het lichaam helpt te dragen en balans biedt wanneer iemand zit. Als iemand achterover leunt, wordt er meer gewicht overgebracht op de coccyx.
Het stuitje dient ook als anker voor de aanhechting van talrijke pezen, gewrichtsbanden (ligamenten) en spieren. Sommige spieren vormen de hangmatachtige bekkenbodem, die verschillende interne organen ondersteunt, vooral als we rechtop staan. Verschillende spieren dragen bij aan de darm- en blaasfunctie, met inbegrip van het vertragen van ontlasting en urinering?niet bepaald onbeduidende vaardigheden.
De coccyx helpt ook het ruggenmerg te ondersteunen, waarbij het dient als een anker voor het filum terminale?een vezelachtig stuk weefsel dat zich uitstrekt van de top van het stuitbeen naar het onderste gedeelte van het ruggenmerg.
Daarnaast vervult de coccyx een extra functie bij vrouwen als hulp ter ondersteuning van de bevalling. Bij vrouwen is de coccyx minder gebogen in vergelijking met die van mannen, zodat het niet zo ver naar voren steekt. Daardoor ontstaat er ruimte voor het hoofdje van een baby om het bekken te kunnen passeren. Het is ook flexibeler, omdat de bewegingen van de coccyx tijdens de bevalling daadwerkelijk bijdragen aan het verruimen van het geboortekanaal. Dit alles impliceert doelgericht ontwerp!
Leven zonder de coccyx
Sommige evolutionisten hebben erop gewezen dat er gevallen zijn waarin een beschadigd of ziek staartbeen chirurgisch verwijderd is, als bewijs dat het staartbeen niet noodzakelijk is. En wat dan nog? Het hebben van een functie en noodzakelijk zijn is niet hetzelfde. Het feit dat men bijvoorbeeld met het verlies van een kleine teen kan leven, laat niet zien dat het geen functie heeft. Zo kan men zonder armen, benen, haar, tanden en de helft van de hersenen leven, maar al deze delen zijn duidelijk functioneel in een normaal gezond lichaam. Als ze ontbreken, moeten ?f andere lichaamsdelen ze compenseren, ?f het lichaam zal te lijden hebben onder het verlies.
Hetzelfde geldt voor het stuitje. Dit blijkt duidelijk uit het feit dat bij verwijdering van de coccyx de spieren, pezen en banden waarmee deze verbonden is verbroken worden (en mogelijk op een andere plaats weer bevestigd moeten worden). Maar er zijn ook persoonlijke getuigenissen online beschikbaar die aangeven dat herstel van een coccygectomie (chirurgische verwijdering van het stuitje/staartbeen) moeizaam kan zijn, met inbegrip van pijn bij het zitten of bewegen, om nog maar niet te spreken van de complicaties tijdens een toiletbezoek.2
Sterke verhalen
Aangezien de coccyx een verscheidenheid aan functies heeft, is er helemaal geen reden om aan te nemen dat het een soort gedegenereerd overblijfsel van een eens functionerende staart is. Ja, de coccyx neemt dezelfde positie in het menselijk lichaam in waar een staart in andere wezens begint, maar omdat God de mens een fysiek ontwerp heeft meegegeven wat lijkt op andere gewervelden, moet onze ruggengraat (immers een eindige, lineaire structuur) toch ergens in onze onderrug een eindpunt hebben.
En ja?zoals evolutionisten elders hebben opgemerkt?wanneer een menselijk embryo zich in de baarmoeder ontwikkelt, strekt de wervelkolom zich aanvankelijk duidelijk uit tot voorbij de onderste ledematen, maar dit komt alleen maar omdat zij sneller groeit. De rest van het lichaam haalt dat later weer in en passeert dan het einde van de wervelkolom. Dit laat zien dat de vergelijking met een staart volledig oppervlakkig is. De botten van het onderste deel van de ruggengraat, in het embryo onterecht een ‘staart’ genoemd, zijn nog steeds aanwezig in de volwassene. Het is niet alsof er een staart verschijnt en daarna weer verdwijnt voordat de baby geboren is. Er is nooit een staart geweest!
Het is ook waar dat er soms mensen geboren worden met een staartvormig aanhangsel?een vreemd vlezig aangroeisel dat zich vormt vanuit de onderrug en wat evolutionisten ‘menselijke staarten‘ noemen. Ze staan erop dit te zien als een terugkeer naar onze evolutionaire geschiedenis.
Toch blijken deze vervormingen voort te komen uit ziekten zoals spina bifida (open-ruggetje), wanneer de botten en membranen rond het ruggenmerg niet goed sluiten. Soms bevat dit aangroeisel spieren en zelfs zenuwen die de spieren kunnen stimuleren om te bewegen, maar ze worden geproduceerd door neurologische aandoeningen, niet door slapende genen die vanuit apen aan ons zijn doorgegeven. Er zijn geen gedocumenteerde gevallen bekend waarbij deze staartvormige aanhangsels wervels bevatten en ook lijken ze qua structuur niet op de staart van een dier. Daarnaast vervullen ze niet die functies van een dierlijke staart, zoals hulp voor het evenwicht of het wegjagen van insecten. Om te beweren dat ze iets met evolutie te maken hebben is puur fantasie.
Vertel de waarheid
Gelet op het gemak waarmee de idee dat de coccyx “geen nut heeft” te ontkrachten is, is het storend om die claim tentoongesteld te zien bij een prominente onderwijsinstelling, waarmee het publiek misleid wordt. De coccyx levert duidelijk een nuttige bijdrage aan de juiste werking van het lichaam. Daarom roepen we de AMNH op om hun expositie te corrigeren. Wij hopen van harte dat de museumbewindvoerders de waarheid zullen eren, ook al gaat dat ten koste van Darwin.
Referenties en noten
