Onder het kopje?The Big Questions?staat op de website van de BBC een artikel met bovenstaande titel, geschreven door Chris Baraniuk, een freelance-wetenschaps- en technologiejournalist.1 Zijn tekst is afgedrukt in het rood (met vetgedrukte tekst uit het origineel), afgewisseld door mijn reactie per punt.
Het idee dat soorten langzaam veranderen gedurende vele generaties is de hoeksteen van de biologie. Dit is waarom wij weten dat het zo is. Evolutie is een van de meest geweldige theorie?n binnen de gehele wetenschap. Het verklaart het leven: in het bijzonder hoe uit de eerste eenvoudige levensvorm de enorme diversiteit van vandaag de dag is ontstaan, van bacteri?n tot eikenbomen tot blauwe vinvissen.
Een hoogdravende bewering. Maar wat is het bewijs? Alle wetenschappelijke beweringen moeten slechts op basis van bewijs worden beoordeeld. Kan het getest worden? Kan het herhaald worden? Kan het worden gefalsificeerd? Het is niet alleen maar waar omdat iemand zegt dat het waar is, wie dat dan ook is.
Voor wetenschappers is evolutie een feit. We weten dat het leven ge?volueerd is met dezelfde zekerheid waarmee we weten dat de aarde bolvormig is, dat de zwaartekracht ervoor zorgt dat we erop blijven en dat wespen bij een picknick hinderlijk zijn.
Nee, wetenschappers doen aannames, zie?hier. Deze bewering moet worden gekwalificeerd. Het impliceert?alle?wetenschappers, maar?een uitgesproken minderheid is het er niet mee eens. De geschiedenis van de wetenschap staat bol van de voorbeelden waarin de meerderheid, zelfs een grote meerderheid, het uiteindelijk mis bleek te hebben. Er is geen wetenschapper die twijfelt aan het feit dat de aarde grofweg bolvormig is of dat de zwaartekracht ervoor zorgt dat we erop blijven. Deze zaken kunnen worden geverifieerd in het ‘hier en nu’.
Evolutie is daarentegen een theorie over wat er in het verleden gebeurd zou kunnen zijn, in het bijzonder het verre verleden. We kunnen niet naar het verleden reizen, dus we moeten beslissen over wat we denken dat er gebeurd is en vervolgens de ondersteunende aannames ervan zo goed mogelijk testen. Dit hangt onvermijdelijk voor een heel groot deel af van de wijze waarop we relevante feiten interpreteren.
Mensen die in de Bijbelse schepping geloven zien dezelfde feiten die evolutionisten zien, maar interpreteren ze heel anders, ten gunste van het scheppingsmodel. Het fossielenbestand bewijst dat er wormen en dinosaurussen waren ? niemand betwist dat ?, maar niet alle wetenschappers zijn het ermee eens dat zij, of mensen in het algemeen, aan elkaar verwant zijn door afstamming van een gemeenschappelijke voorouder.
Niet dat je dat in sommige landen door de media te weten zou komen, waar fel geageerd wordt tegen evolutie ? evolutie wordt neergezet als ‘slechts een theorie’ of weggewuifd als een regelrechte leugen.
Wellicht is dit het geval omdat het, nader beschouwd, het bewijs mist dat het nodig heeft om het te bewijzen! Maar zie:?Argument: Evolution is true science, not ?just a theory?. Helaas is er echt?bewijs?voor dat men leugens aan onze kinderen leert (Zie: They are teaching lies to our kids) via de schoolcurricula en -lesboeken.
Waarom zijn biologen hier zo zeker van? Wat is het bewijs? Het korte antwoord is dat er zoveel bewijsmateriaal bestaat, dat het moeilijk is om te weten waar je moet beginnen. Maar hier volgt een zeer vluchtige opsomming van het bewijs dat het leven inderdaad is ge?volueerd.
Ehm ? een significante minderheid van de biologen betwijfelt evolutie. De meerderheid is eenvoudigweg blind voor welke alternatieve verklaring dan ook op ideologische gronden ? zie?hier?en?hier. Zelfs met ‘zoveel’ bewijs hangt de geldigheid van hun verklaring nog steeds sterk af van de wijze waarop ze dat bewijs interpreteren, om vandaaruit te beslissen wat het ons nu eigenlijk laat zien.
Het zou kunnen helpen eerst even snel uiteen te zetten wat Darwins evolutietheorie nu eigenlijk zegt. De meesten van ons hebben een algemeen beeld: soorten veranderen met de tijd, alleen de meest geschikte overleven en op de een of andere manier zijn de mensen ontstaan uit een aapachtig wezen.
Creationisten geloven ook dat soorten met de tijd veranderen, maar leven beweegt zich eigenlijk in de tegengestelde richting van evolutie: God heeft op bovennatuurlijke wijze al het leven ‘goed’ gecre?erd, binnen onderscheidende ‘soorten’; de feiten vanuit de biologie en de genetica weerleggen het idee dat gecre?erde soorten met elkaar verbonden zouden kunnen worden door middel van mutaties en natuurlijke selectie. In plaats van dat het evolueert, degenereert het leven in feite en hiervoor is degelijk experimenteel bewijs ? zie?hier. Maar hoe doorstaat dit bewijs de concurrerende theorie?n? (Vanaf dit punt gebruik ik de term ‘evolutie’ als volgt: genetische veranderingen die specifiek coderen voor nieuwe eiwitten, nieuw weefsel en nieuwe organen; met andere woorden niet eenvoudigweg ‘verandering’, maar iets dat ‘grotere complexiteit voortbrengt’.)
Darwins evolutietheorie leert dat ieder nieuw organisme subtiel onderscheid vertoont ten opzichte van zijn ouders en dat deze verschillen het nageslacht soms helpen of belemmeren. Aangezien organismen concurreren om voedsel en partners, produceren die met voordelige eigenschappen meer nageslacht, terwijl degene met onvoordelige eigenschappen misschien geen nageslacht voortbrengen. Dus binnen een bepaalde populatie komen voordelige eigenschappen steeds meer voor en verdwijnen onvoordelige eigenschappen.
Hier staat niets waar creationisten het in het bijzonder mee oneens zouden zijn. Bepaalde eigenschappen helpen organismen beter gedijen in bepaalde omgevingen dan andere, dus organismen met deze eigenschappen zullen beter gedijen dan die zonder deze eigenschappen. Dit is?natuurlijke selectie; maar het is geen evolutie (zie:
Gegeven voldoende tijd, stapelen deze veranderingen zich op en leiden ze tot de verschijning van nieuwe soorten en nieuwe soorten organismen, ??n kleine verandering per keer. Stap voor stap werden wormen vissen, kwamen vissen aan land en ontwikkelden ze vier poten, kregen deze vierpotige dieren haar en ? uiteindelijk ? begonnen sommige ervan op twee benen te lopen, noemden ze zichzelf “mensen” en ontdekten ze evolutie.
Dit is het punt waarop de feiten worden losgelaten en de fantasie de vrije loop wordt gelaten. Niemand betwist dat organismen met elke generatie veranderen. Echter, zonder een mechanisme om constant nieuwe eiwitten, nieuw weefsel, nieuwe organen en nieuwe organismen te genereren gedurende vele generaties, vormen de grenzen van verandering een barri?re voor evolutie ? zie?hier. En het is belangrijk om te begrijpen hoe we precies een nieuwe?soort?defini?ren.
Het kan moeilijk zijn dit te geloven. Je realiseren dat je niet identiek bent aan je ouders is ??n ding: wellicht heeft je haar een andere kleur, ben je langer of ben je van nature vrolijker. Maar het is veel moeilijker te accepteren dat je, via ontelbare generaties, afstamt van een worm.
Inderdaad moeilijk te geloven ? voor een Bijbelse creationist onmogelijk te geloven, niet in de laatste plaats omdat er, nader beschouwd, geen echt bewijs is om het te onderbouwen. Het is aan degenen die deze boude uitspraken doen, om evolutie experimenteel te bewijzen ? of, op zijn minst, te voorzien in een volgorde van stappen waarop het voorstelbaar is dat het plaats zou kunnen vinden binnen hun eigen tijdsbestek van miljoenen jaren. In feite kent het idee, dat mensen afstammen van een lagere levensvorm, onoverkomelijke wetenschappelijke barri?res, zoals het probleem van?genetische entropie.
Er zijn genoeg mensen die dit zeker niet aannemen. Maar vergeet voor even alle dramatiek. Begin in plaats daarvan zoals Charles Darwin dat deed: dicht bij huis.
Darwins boek?On the Origin of Species, voor het eerst uitgegeven in 1859, begint met de lezer te vragen om, om zich heen te kijken naar het bekende. Geen onbekende tropische eilanden of verre oerwouden, maar het erf en de tuin. Daar kun je makkelijk zien dat organismen hun eigenschappen overdragen aan hun nageslacht, waarmee de aard van dat organisme na verloop van tijd verandert.
We kunnen het hier voor een deel mee eens zijn, maar niet met alles. Ja, organismen geven hun eigenschappen door aan hun nageslacht. Echter, een beetje denkwerk toont aan dat dit, zonder de introductie van iets nieuws, er slechts voor zou zorgen dat het nageslacht?dezelfde basiseigenschappen heeft als zijn ouders. Het is duidelijk dat er iets moet worden toegevoegd om de eigenschappen van een organisme na verloop van tijd te veranderen.
Darwin haalde het proces van cultivering en fokken naar voren. Generaties lang hebben boeren en tuinders doelbewust dieren gefokt om ze groter en sterker te laten worden, en planten om ze meer oogst te laten voortbrengen.
Dit noemen we kunstmatige selectie (menselijke exploitatie van variatie-veroorzakende mechanismen; verwant aan natuurlijke selectie) en dit is niet iets waar creationisten het mee oneens zouden zijn. Een basaal begrip van genetica staat variatie onder het nageslacht toe, maar dit kent zijn grenzen, zoals Darwin wist vanuit het duiven melken, en iedereen die bekend is met het fokken van dieren ontdekt dat dit waar is; zie bijvoorbeeld:?Dogs breeding dogs? That?s not evolution.
Fokkers werken precies zoals Darwin zich evolutie voorstelde. Stel dat je kippen wilt fokken die meer eieren leggen. Eerst moet je die kippen vinden die meer eieren leggen dan de anderen. Dan moet je hun eieren uitbroeden en ervoor zorgen dat die kuikens zich voortplanten. Deze kuikens zullen ook meer eieren leggen.
Als je dit proces elke generatie herhaalt, krijg je uiteindelijk kippen die veel meer eieren leggen dan wilde kippen. Een kamhoender ? het naast verwante wilde familielid van de gedomesticeerde kip ? legt misschien dertig eieren per jaar, terwijl boerderijkippen er zeker tien keer zoveel kunnen maken.
Correct. Ter verduidelijking moet erop gewezen worden dat de tamme kip (Gallus gallus domesticus) een directe afstammeling is van de kamhoender (Gallus gallus). Kippen zijn simpelweg een ondersoort, ??n van hetzelfde ?basistype?. Dit houdt in dat hun genetische blauwdruk uniek is voor die soort, ondanks de enorme diversiteit die we zien onder zowel de wilde als de gedomesticeerde hoen.
Deze veranderingen van generatie op generatie worden “afkomst met modificatie” genoemd.
Een jong kuikentje zal in veel opzichten gelijk zijn aan zijn ouders: het zal duidelijk een kip zijn en zeker geen aardvarken, en het zal waarschijnlijk meer op zijn ouders lijken dan op andere kippen. Maar het zal niet identiek zijn.
Mee eens. Maar het is nog steeds voor 100 procent een kip ? het heeft nog steeds de genetische blauwdruk van een kamhoender, waar het van afstamt.
“Dat is wat evolutie is,” zegt Steve Jones van University College London in het Verenigd Koninkrijk. “Het is een reeks fouten die zich opstapelen.”
Jones voegt hier (samen met Baraniuk) twee verschillende dingen samen: 1) natuurlijke selectie (of, in het geval van kippen, kunstmatige selectie) die bepaalde eigenschappen in de genetische samenstelling naar boven haalt die eerder misschien minder duidelijk aanwezig waren of zelfs inactief (‘uitgeschakeld’) waren; en 2) mutaties, de kopieerfouten in het DNA die het onvermijdelijke resultaat zijn van de overdracht van grote hoeveelheden informatie van de ene generatie op de volgende; desondanks zijn er ontworpen?DNA-reparatiemechanismen die de meerderheid van de kopieerfouten corrigeren.
U denkt wellicht dat het fokken slechts enkele veranderingen teweeg kan brengen, maar er lijken geen grenzen aan te zijn. “Er is geen geval bekend van een variabele die ophoudt te kunnen vari?ren onder cultivatie,” schreef Darwin. “Onze oudst gecultiveerde planten, zoals tarwe, brengen vaak nog steeds nieuwe varianten voort: onze oudst gedomesticeerde dieren zijn nog steeds in staat tot snelle verbetering of modificatie.”
Dit is slechts een weerspiegeling van de genetische diversiteit die aanwezig is binnen de populatie van die planten- of dierensoort. Er is een reikwijdte aan verbazingwekkende variaties (net zoals geen twee mensen genetisch gezien identiek zijn aan elkaar, met uitzondering van tweelingen), maar die vallen strikt binnen de grenzen die duidelijk door de genetische code van die soort zijn aangegeven. Tarwe blijft een grassoort. Kippen zullen altijd een tamme variant zijn van de kamhoender. Er is geen wetenschappelijke grond om van hieruit te extrapoleren en het dan zo voor te stellen dat zij na verloop van tijd in een compleet nieuw soort dier zouden kunnen veranderen.
Fokken, zo beredeneerde Darwin, is in wezen evolutie onder menselijke supervisie. Het laat ons zien dat kleine veranderingen van generatie op generatie op kunnen stapelen. “Het is onvermijdelijk,” zegt Jones. “Het kan niet anders dan gebeuren.”
Fokken, of kunstmatige selectie, is niets meer dan de werking van het principe van natuurlijke selectie, maar dan onder geplande menselijke bemoeienis. Het is zeker niet de evolutie van het soort dat Darwin, Baraniuk of Jones suggereren, waarbij ? zo wordt beweerd ? de populatie echt verrijkt wordt met nieuwe informatie (gespecificeerde complexiteit), die in het begin niet aanwezig was.
Toch is het nog steeds een hele stap van het zorgvuldig fokken van kippen die meer eieren leggen naar de natuurlijke evolutie van nieuwe soorten. Volgens de evolutietheorie stammen die kippen uiteindelijk af van de dinosaurussen en, als je verder teruggaat, van de vissen.
Hier zie je de??bait-and-switch? tactiek, zo geliefd bij degenen die evolutie populariseren. Nogmaals, het is van belang om termen zorgvuldig te defini?ren en geen verreikende aannames te doen ? door te extrapoleren voorbij wat empirisch kan worden aangetoond. Creationisten ontkennen niet dat een ‘nieuwe soort’ kan ontstaan (soortvorming), hoewel evolutionisten er vaak niet in slagen te defini?ren wat ze precies bedoelen met een soort. Biologen hebben verscheidene manieren bepaald waarop dit plaats kan vinden, zoals?hier?besproken. Maar dat heeft helemaal niets te maken met?nieuwe?informatie van het soort dat nodig is om aparte, nieuwe soorten te produceren, bijvoorbeeld van vissen naar dinosaurussen of van dinosaurussen naar kippen.
Het antwoord is eenvoudigweg dat evolutie een lange tijd nodig heeft om grote veranderingen teweeg te brengen. Om hiervoor bewijs te zien, moet je naar oudere vastgelegde feiten kijken. Je moet naar de fossielen kijken.
Aangezien evolutionisten geen directe aanwijzingen of bewijs hebben voor deze toevoeging van significante nieuwe informatie in levende populaties, moeten ze aannemen dat het, gedurende miljoenen jaren heel, heel langzaam gebeurt. Het is een verschuiving naar ?met voldoende tijd kan alles gebeuren’, dus zijn ze gedwongen te zoeken naar indirect ‘bewijsmateriaal’ dat dit echt gebeurd is. Zij beroepen zich gewoonlijk op het fossielenbestand. Maar ondanks wat ze beweren, zijn er allerlei problemen met het idee dat fossielen bewijs vormen voor evolutie. Het komt er in feite op neer hoe ze het fossielenbestand?interpreteren.
Fossielen zijn de overblijfselen van lang geleden omgekomen organismen, bewaard in vast gesteente. Omdat gesteente laagsgewijs wordt gevormd, de ene laag bovenop de andere, wordt het fossielenbestand over het algemeen verklaard als volgorde van tijd: de oudste fossielen bevinden zich onderin.
Of, meer waarschijnlijk, het komt door een catastrofale gebeurtenis, die in feite noodzakelijk is voor de?voortreffelijke mate van bewaring die we vaak waarnemen in fossielen?(zie ook?hier), om nog maar te zwijgen van de ontdekking van?zacht weefsel?in fossielen. De bijna-fossielen en aardlagen (strata) worden doorgaans snel na elkaar ‘gesorteerd’ en afgezet in overeenstemming met hun formaat en dichtheid door snelle geologische omwentelingen en overstromingen (catastrofemodel) en/of door wereldwijde continentale terugloop van het vloedwater waarvoor overvloedig bewijs aanwezig is (zie bijvoorbeeld?hier?en?hier) ? waarbij de wereldwijde zondvloed uit Genesis de voor de hand liggende kandidaat is. De gebeurtenissen die volgden op de catastrofale uitbarsting van Mount St. Helens in 1980 voorzagen in het ‘levende bewijs’ dat laagvorming erg snel, in dagen, of zelfs uren kan plaatsvinden, niet in miljoenen jaren; zie?hier.
Het doorlopen van het fossielenbestand maakt duidelijk dat het leven door de tijd heen veranderd is.
Toch zijn, volgens evolutionisten, gedurende diezelfde periode?sommige?wormen, via ontelbare generaties en overgangen, ge?volueerd tot mensen.2 Andere aftakkingen van wormen zijn gewoon ? wormen gebleven. Het feit dat er sprake is van??stasis? , de onveranderde verschijningsvorm van sommige fossielen gedurende evolutionaire lange tijdsperioden, terwijl anderen onherkenbaar veranderd (ge?volueerd) zouden zijn, is een?enorm probleem, om maar niet te zeggen, beschamend voor evolutionisten. In tegendeel, het leven is relatief weinig veranderd. Wat we uit het fossielenbestand kunnen opmaken is bewijs voor enorme biologische diversiteit en voor de massale begrafenis van zowel dierlijk als plantaardig leven, slachtoffers van een?wereldwijde?catastrofale gebeurtenis. Velen hiervan zijn uitgestorven. Maar er zijn ook voorbeelden van ‘levende fossielen’ ? zie?hier ?, levende tegenhangers van planten en dieren die naar men beweert miljoenen of zelfs miljarden jaren geleden zijn gefossiliseerd, maar die direct herkenbaar zijn aan hun opmerkelijke gelijkenis met ‘oude’ fossielen.
De oudste van alle fossielen zijn de overblijfselen van eencellige organismen zoals bacteri?n, terwijl meer complexe dingen zoals dieren en planten pas veel later verschijnen. Onder de dierlijke fossielen verschijnen vissen veel eerder dan amfibie?n, vogels of zoogdieren. Onze naaste verwanten de apen, zijn alleen in de meest ondiepe ? jongste ? gesteenten gevonden.
Dit is een afspiegeling van de hydrodynamische en geologische bodemverheffingen in kwestie bij het snel begraven en het snel fossiliseren van deze verschillende schepselen. Ook zijn er andere factoren, zoals de mogelijkheid, wellicht, van zoogdieren en vogels om naar hoger gelegen gebieden te ontsnappen te midden van het stijgende vloedwater;?zie hier. Let er ook op dat rotslagen geen scheiding van ‘miljoenen jaren’ nodig hebben, maar gelijktijdig gevormd kunnen worden (zie hierboven). Evolutionisten ‘dateren’ rotsen op basis van de typerende fossielen die erin worden aangetroffen, en ze dateren fossielen op basis van de rotslagen waarin ze doorgaans gevonden worden ? cirkelredenatie!
?Ik denk altijd dat het meest overtuigende pleidooi voor evolutie het fossielenbestand is,? zegt Jones. ?Het is opmerkelijk dat ??n op de zes pagina’s in de?Origin of Species?met het fossielenbestand te maken heeft. [Darwin] wist dat dit een onweerlegbaar argument vormde voor het feit dat evolutie had plaatsgevonden.?
Jones is hier oneerlijk of heeft last van selectief geheugenverlies. Darwin zelf was zich er terdege van bewust dat de in zijn tijd beschikbare overgangsfossielen, voorspeld door en vereist voor zijn theorie, opvallend afwezig waren ? en dat zat hem enorm dwars: ?Het aantal overgangssoorten dat bestaan heeft moet enorm geweest zijn. Waarom zit dan niet elke geologische formatie vol met zulke tussenvormen? De geologie onthult zeker geen dergelijke fijne, graduele reeks; en dit is, wellicht, het grootste bezwaar dat tegen mijn theorie kan worden ingebracht.?3
In plaats daarvan vestigde hij zijn hoop op toekomstige vondsten, dat de zogenoemde ‘ontbrekende schakels’ door latere generaties zouden worden gevonden. Miljoenen fossielen later bestaan er veel minder zogenoemde ‘ontbrekende schakels’ dan waarop hij gehoopt had en de meesten hiervan worden fel betwist; zie?hier?en?hier. Bovendien is het grootste probleem voor evolutie datgene wat Darwin in de fossielen zag, de zogenoemde? ??Cambrische explosie?. Dat is vandaag de dag nog net zo onverklaarbaar voor evolutionisten als in de tijd van Darwin zelf. Met het verstrijken van de tijd worden deze telkens weer ontmaskerd, vaak door evolutionisten zelf, vanwege het gebrek aan consensus, zoals eerder gemeld ? zie?hier.
Door fossielen nauwgezet te onderzoeken zijn wetenschappers in staat geweest veel uitgestorven soorten te verbinden aan degenen die vandaag de dag nog bestaan, waarmee ze soms aanduiden dat de ene afstamt van de andere.
Door overeenkomsten en verschillen vast te stellen tussen de diverse soorten fossielen die de wetenschap kent, categoriseren paleontologen fossielen in een hi?rarchie van verschillende groeperingen en verbinden ze hieraan conclusies over hun verwantschap. Maar dit is vaak een subjectieve zaak (zoals?dit voorbeeld?laat zien). Vaak kunnen evolutionisten het zelf niet eens worden over ?wat-aan-wat? verwant is, of welke overeenkomsten het meest relevant zijn. Sommige experts hebben bijvoorbeeld de neiging ?splitsers? te zijn (die hebben de neiging het ontstaan van nieuwe soorten te vermenigvuldigen) en andere zijn ?klonteraars? (die hebben de neiging veel fossielen onder een soort te scharen, waarbij ze onderlinge variatie toestaan). Creationisten geloven dat het veel voorkomen van een vari?teit van dezelfde eigenschappen bij verschillende soorten neerkomt op effici?nt ontwerp, een gemeenschappelijk kenmerk van deugdelijke fabricage en duidend op een gemeenschappelijke ontwerper ? God. Het is een voorbeeld van hoe verschillende uitgangspunten tot zeer verschillende conclusies leiden.
Bijvoorbeeld, in 2014 beschreven onderzoekers de fossielen van een 55 miljoen jaar oude carnivoor met de naam?Dormaalocyon, die een gemeenschappelijke voorouder zou kunnen zijn van alle leeuwen, tijgers en beren van vandaag de dag. De vorm van de tanden van?Dormaalocyon?gaf dit prijs.
De beroemde Nebraska Man, een vermeende aapmens, was gebaseerd op de tand van wat later een uitgestorven varken bleek te zijn ? zie?hier?, dus is het verstandig voorzichtig te zijn met zulke beweringen en?interpretaties; velen hiervan zijn later ontmaskerd (gewoonlijk met heel wat minder publiciteit dan hun oorspronkelijke aankondiging in de krantenkoppen). In het geval van?Dormaalocyon?waren ruimschoots voldoende tanden van deze soort opgegraven, maar weinig van de rest van het skelet ? slechts een kaakfragment en een paar enkelbotten. Let op de subtiele insluiting van de woorden ‘zou kunnen’ in de bovenstaande verklaring van Baraniuk; dit geeft evolutionisten de flexibiliteit om op een later moment van gedachten te veranderen, aangezien de ervaring leert dat dit soort beweringen vaak eenvoudigweg de tand des tijds niet doorstaat. Aan dit ‘sensationele’ fossiel van een dier van een kilo is een flinke hoeveelheid evolutionaire publiciteit gegeven toen het in januari 2014 bekend werd gemaakt, maar het heeft sindsdien bijna geen aandacht meer getrokken.
Toch kan het zijn dat je nog steeds niet overtuigd bent. Deze dieren mogen dan allemaal gelijkvormige tanden hebben, maar leeuwen, tijgers en?Dormaalocyons?zijn nog steeds verschillende soorten. Hoe weten we nu echt dat de ene soort in een andere ge?volueerd is?
Het fossielenbestand helpt hier maar ten dele, want het is onvolledig. ?Als je de meeste fossielen bekijkt, is wat je feitelijk ziet dat ??n vorm voor een vrij lange tijd voor komt en dat de volgende groep fossielen die je hebt vrij veel verschilt met wat je daarvoor had,? zegt Jones.
Even eerder werd Jones geciteerd toen hij zei dat het fossielenbestand het beste bewijs vormt voor evolutie. Nu geeft hij toe dat het incompleet is, aangezien hij moet veronderstellen dat er overgangsvormen waren tussen degenen die gedurende lange tijd ongewijzigd bleven (dit wordt stasis genoemd) en degenen die ?plotseling? verschijnen en die hiervan ?behoorlijk verschillen?! Dus waar zijn al de ?ontbrekende schakels?, als evolutie waar is?
Maar aangezien we meer en meer restanten hebben opgegraven, is er een overvloed aan ?overgangsfossielen? ontdekt. Deze ?ontbrekende schakels? zijn tussenvormen tussen de bekende soorten.
Ah! Baraniuk heeft tot dusver de onprettige en niet te ontkennen waarheid toegegeven, zij het dat hij het slechte nieuws zo gematigd mogelijk heeft gebracht: het fossielenbestand is?incompleet?? zelfs ondanks de vele miljoenen aan nieuw ontdekte fossielen. Nu moet hij een soort speciaal pleidooi voeren om ons ervan te overtuigen dat het niet echt?zo?incompleet is! Hij doet de boude uitspraak dat er in feite een?overvloed?aan ?overgangsfossielen? is. Als het Darwinisme waar zou zijn, opererend via onwaarneembare progressieve stappen, dan zou er een naadloze opeenvolging van overgangsfossielen moeten zijn. In feite zouden ze net zo overvloedig aanwezig moeten zijn in het fossielenbestand als de ?bekende soorten?, en zo hun eigen ?succesverhaal? schrijvend. Maar dat is eenvoudigweg niet wat we vinden. Of ze zijn?geheel afwezig, of er is een handjevol betwiste overgangsfossielen die flinke sprongen vertonen in morfologie ten opzichte van hun vermeende fossiele voorvaderen.
Heel vaak zijn de restanten van de vermeende ontbrekende schakels fragmentarisch, soms zelfs in zeer ruime mate, zoals?dit bekende voorbeeld?aantoont. Vandaar dat een rijke fantasie hier erg goed van pas kan komen, maar ook vaak juist de reden is dat zulke ?schakels? fel bediscussieerd worden onder evolutionisten zelf. Bovendien vormen sommige ?tussenvormen? die evolutionisten voorstellen in feite enorme sprongen gerekend naar evolutiebegrippen en bevestigen zij geenszins geleidelijkheid. De feiten weerleggen de evolutionaire interpretatie van het fossielenbestand en beweringen over ontbrekende schakels ? voor meer, zie?Order in the fossil record?en?The evolutionary parade of missing ?links?.
Eerder zeiden we bijvoorbeeld dat kippen uiteindelijk afstammen van dinosaurussen. In 2000 beschreef een team, geleid door Xing Xu van de Chinese Academy of Sciences, een kleine dinosaurus genaamd?Microraptor, die veren had die gelijk waren aan die van moderne vogels en die misschien kon vliegen.
Voor een grondige beoordeling van dit fossiele schepsel, zie?Nieuwe gevederde dinosaurus met vier vleugels?
Het is ook mogelijk de evolutie van een nieuwe soort te observeren terwijl het gebeurt.
In 2009 beschreven?Peter en Rosemary Grant?van Princeton University in New Jersey hoe?een nieuwe vinkensoort ontstond op een van de Galapagoseilanden: dezelfde eilanden die door Darwin werden bezocht.
In 1981 arriveerde een enkele gemiddelde grondvink op een eiland met de naam Daphne Major. Hij was ongewoon groot en zong een iets ander liedje dan de lokale vogels.
Hij slaagde erin zich voort te planten en zijn nageslacht erfde zijn ongewone eigenschappen. Na enkele generaties waren ze in een reproductief isolement geraakt: ze zagen er anders uit dan de andere vogels en zongen andere liedjes, zodat ze zich alleen onderling konden voortplanten. Deze kleine groep vogels had een nieuwe soort gevormd: zij hadden aan “soortvorming” gedaan.
Deze feiten vormen geen probleem voor creationisten. Dit is een voorbeeld van natuurlijke selectie in werking. Darwins vinken vertonen een grote hoeveelheid variatie binnen een soort, maar uiteindelijk?zijn het nog steeds vinken. De honden ?soort? vertoont een vergelijkbare?diversiteit in variatie. Poedels zien er heel anders uit dan wolven, maar zijn toch echt aan elkaar verwant op een wijze waarop honden en katten dat niet zijn.
Deze nieuwe soort vertoont maar een subtiel verschil met zijn voorvaderen: hun snavels zijn verschillend en ze zingen een ongebruikelijk liedje. Maar het is mogelijk uit te zien naar veel meer indrukwekkende veranderingen terwijl zij gebeuren.
De variabiliteit heeft niets te maken met evolutie ‘van microbe naar mens’. Verschillende eigenschappen kunnen aan de hand van milieudruk en plaatselijke omstandigheden komen en gaan. Vinken met kleinere snavels kunnen plaats maken voor varianten met grotere snavels wanneer veranderende omgevingsfactoren (bijvoorbeeld de beschikbaarheid van andere soorten voedsel) de laatstgenoemde meer voordeel bieden. Dit is een voorbeeld van aanpassing door natuurlijke selectie, wanneer uit reeds bestaande en soms sluimerende genetische informatie geselecteerd wordt. Omgevingsomstandigheden keren vervolgens weer terug en brengen een marginaal voordeel met zich mee voor vinken met een kleinere snavel. Deze aanpassing aan de omgeving zal echter nooit vinken in adelaars veranderen, zie?hier, en gedurende langere tijdsperioden, als bepaalde populaties meer ge?soleerd raken, kunnen bepaalde eigenschappen definitief verloren gaan door mutaties en genetische drift. Dit is volledig?tegenovergesteld?aan wat evolutie voorspelt.
Richard Lenski?van Michigan State University leidt het ’s werelds langstlopende evolutie-experiment.
De beweringen dat dit experiment bewijs is voor evolutie zijn grondig ontmaskerd door creationisten ? zie?hier. De bewijslast ligt bij degenen die het experiment uitvoeren om aan te tonen dat er echt nieuwe informatie (gespecificeerde complexiteit) is gecre?erd. Dit krijgen ze niet voor elkaar.
Sinds 1988 volgt Lenski twaalf populaties van de bacterie?Escherichia coli?in zijn laboratorium. De bacteri?n zijn aan hun lot overgelaten in opslagcontainers met voedingsstoffen om zich daaraan tegoed te doen en?het team van Lenski bevriest regelmatig kleine proefmonsters.
De?E. coli?zijn niet langer hetzelfde als ze in 1988 waren. “In alle twaalf populaties zijn de bacteri?n ge?volueerd om veel sneller te groeien dan hun voorganger,” zegt Lenski. Ze hebben zich aangepast aan de specifieke mix chemicali?n die hij ze geeft.
“Het is een zeer directe demonstratie van Darwins idee van aanpassing door natuurlijke selectie. Nu, terwijl het experiment zo’n twintig jaar loopt, groeit de typische nakomeling zo’n tachtig procent sneller dan de voorouder deed.”
Zo hebben we hetzelfde soort verbeteringen ook gezien bij bijvoorbeeld het selectief kweken van grassen om moderne graanplanten te produceren, maar dit heeft in het geheel niets te maken met het totaalplaatje van evolutie zoals eerder gedefinieerd.
In 2008 maakte Lenski’s team bekend dat de bacterie een enorme sprong voorwaarts had gemaakt. De mix waarin zij leven, bevat een chemische stof die citraat wordt genoemd, die de?E. coli?niet kan verteren. Maar 31.500 generaties verder in het experiment begon ??n van de twaalf populaties zich te voeden met citraat. Dit is vergelijkbaar met mensen die plotseling het vermogen ontwikkelen om boomschors te eten.
Deze vergelijking gaat volledig mank.?E. coli was al?in staat citraat als energiebron te gebruiken onder anaerobe [=zonder zuurstof] omstandigheden, zoals besproken in het eerder aangehaalde artikel.
Het citraat was er altijd al, zegt Lenski, “dus alle populaties hebben in zekere zin de mogelijkheid [gehad] om het vermogen te ontwikkelen om dit te gebruiken. Maar slechts een van de twaalf populaties heeft een manier gevonden om dit te doen.”
Op dit punt bleek de gewoonte van Lenski om regelmatig proefmonsters van de bacterie in te vriezen cruciaal. Hij had de mogelijkheid oudere proefmonsters door te nemen en de veranderingen na te gaan die leidden tot het eten van citraat door?E. coli.
Hiervoor moest hij onder de motorkap kijken. Hij gebruikte een middel dat in de tijd van Darwin niet beschikbaar was, maar dat ons begrip van evolutie als geheel radicaal heeft veranderd: genetica.
Alle levende wezens bevatten genen, in de vorm van DNA.
Genen reguleren hoe een organisme groeit en ontwikkelt en ze worden door ouders aan nageslacht doorgegeven. Als een hen veel eieren legt en die eigenschap doorgeeft aan haar nageslacht, doet ze dat door middel van haar genen.
Dit zijn onomstreden feiten.
Gedurende de afgelopen eeuwen hebben wetenschappers de genen van verschillende soorten gecatalogiseerd. Het blijkt dat alle levende wezens op dezelfde wijze informatie in hun DNA opslaan; ze gebruiken allemaal dezelfde “genetische code”.
Verder hebben organismen ook veel dezelfde genen. Duizenden genen die gevonden worden in menselijk DNA kunnen ook worden gevonden in het DNA van andere wezens, waaronder planten en zelfs bacteri?n.
Het kan wel zo zijn dat organismen in het grootste deel van de gevallen dezelfde genen hebben, maar dat betekent niet dat?het kopi?ren van genen en ze laten evolueren?nieuwe informatie zal opleveren. Net zoals het kopi?ren van een pagina uit een boek geen ‘nieuwe informatie’ oplevert, net zomin als het kopi?ren en het op een andere pagina in het boek plakken ervan dat doet, wat ook bijna zeker zal resulteren in onzin, aangezien het nergens op slaat in een ander deel van het boek. Hetzelfde geldt voor het herschikken van de pagina’s in een boek.
Deze twee feiten impliceren dat al het moderne leven afstamt van een enkele gemeenschappelijke voorouder, de “laatste universele voorouder”, die miljarden jaren geleden leefde.
Dit is alleen waar, als men het alternatief van de Ene Schepper uitsluit. Het feit dat al het leven dezelfde planeet deelt en dat niet-verwante soorten veel biologische systemen gemeen hebben die passen bij een bepaalde omgeving, betekent dat creationisten veel overeenkomsten zouden verwachten in het DNA van niet-verwante soorten. Chimpansees hebben meer biologische overeenkomsten met mensen dan met vissen, dus we zouden?verwachten?dat we veel meer overeenkomsten vinden tussen het DNA van chimpansees en mensen dan tussen vissen en mensen, maar dat betekent niet dat wij verwant zijn aan chimpansees door gemeenschappelijke afstamming ? of dat mensen ‘geavanceerde’ chimpansees zijn. Wat er werkelijk toe doet, zijn de genetische?verschillen?? zie?hier?? en creationisten blijven erbij dat deze sterk wijzen op afzonderlijk geschapen soorten. Bovendien is het onnodig om zich te beroepen op miljarden jaren, wat slechts een geloofsverklaring is.?Dit artikel?bespreekt verder de bewering dat gemeenschappelijk ontwerp duidt op gemeenschappelijke afstamming.
Door te vergelijken hoeveel overeenkomstige genen organismen hebben, kunnen we achterhalen hoe ze gerelateerd zijn. Mensen delen bijvoorbeeld meer genen met apen zoals chimpansees en gorilla’s dan met andere dieren, en wel 96 procent. Dat suggereert dat zij onze naaste verwanten zijn.
Mensen hebben voor 50 procent dezelfde genen als bananen, maar dat betekent niet dat we verwant zijn aan bananen. En, zoals professor Jones behulpzaam aangaf, maakt dit bananen niet half mens, of mensen half banaan.4 Onder dezelfde criteria maakt het delen van genen met mensapen ons geen apen. Het feitelijke getal is discutabel, aangezien het ook afhangt van wat er wordt gemeten, en is zelfs bijgesteld tot slechts 87 procent ? zie?hier. Het erg hoge getal van Baraniuk toont duidelijk zijn evolutionaire vooringenomenheid aan; hij probeert duidelijk er zoveel mogelijk op aan te dringen hoe dicht we (naar men beweert) verwant zijn aan chimpansees.
?Probeer dat maar eens op een andere manier te verklaren dan het feit dat deze soortverwantschap gebaseerd is op een opeenvolgende reeks veranderingen gedurende de tijd,? zegt Chris Stringer van het Natural History Museum in Londen. ?We delen een gemeenschappelijke voorouder met de chimpansees en wij en zij zijn sindsdien vanaf die gemeenschappelijke voorouder uiteengegaan.?
Zoals hierboven aangetoond is er een andere verklaring, ontwerp door een Schepper, maar Stringer heeft dit uitgesloten, op basis van geloof bewerend dat chimpansees onze familieleden zijn en dat we een gemeenschappelijke voorouder hebben (waarvoor geen greintje bewijs is). Alle mensen, over de gehele wereld, delen de gemeenschappelijke afkomst van de op bovennatuurlijke wijze gecre?erde Adam en Eva ? zie?hier?en?hier. We delen overigens geen gemeenschappelijke afkomst met enig ander dier (noch met planten of bacteri?n).
We kunnen de genetica ook gebruiken om de details van evolutionaire veranderingen op te sporen.
Veranderingen, niet ?evolutionaire veranderingen? ? dit is het aannemen van de waarheid van evolutie voordat men zich ook maar met het bewijs heeft ingelaten; het is ook schaamteloos circulair redeneren.
?Je kunt verschillende soorten bacteri?n vergelijken en de genen vinden die ze samen delen,? zegt Nancy Moran op de University of Texas in Austin. ?Zodra je deze genen herkent? kun je bekijken hoe ze ge?volueerd zijn in verschillende soorten populaties.?
Dit is eenvoudigweg nog meer bewijs voor een gemeenschappelijke ontwerper en gemeenschappelijke functionaliteit. Nogmaals, het is alleen bewijs voor gemeenschappelijke afkomst en dus evolutie, als deze al bij voorbaat wordt aangenomen. Veranderingen binnen bacteri?npopulaties (waarin bacteri?n uiteindelijk bacteri?n blijven) vormen in elk geval geen bewijs voor evolutie van bacterie tot bioloog.
Toen Lenski zijn?E. coli?proefmonsters opnieuw bestudeerde, ontdekte hij dat de citraat-etende bacteri?n verschillende veranderingen in hun DNA hadden ondergaan welke andere bacteri?n niet hadden ondergaan. Deze veranderingen worden mutaties genoemd.
Sommige daarvan waren al lang voordat de bacteri?n hun nieuwe vaardigheid ontwikkelden opgetreden. ?Op zichzelf voorzagen [deze mutaties] niet in de mogelijkheid om op citraat te teren, maar maakten ze de weg vrij voor volgende mutaties die vervolgens in dat vermogen voorzagen,? zegt Lenski.
Deze complexe aaneenschakeling van gebeurtenissen helpt ons te begrijpen waarom slechts ??n populatie het vermogen evolueerde.
Het illustreert ook een belangrijk aspect van evolutie. Een bepaalde evolutionaire stap kan extreem onwaarschijnlijk lijken, maar als er genoeg organismen gedwongen worden het te accepteren, zal ??n ervan dat waarschijnlijk doen ? en er is er maar ??n nodig.
Lenski?s?E. coli?laten ons zien dat evolutie aan organismen fundamenteel nieuwe vermogens kan geven. Maar evolutie maakt dingen niet altijd beter. De effecten ervan zijn, in elk geval in onze ogen, nogal willekeurig.
De mutaties die leiden tot veranderingen in een organisme zijn zelden een verbetering, zegt Moran. In feite hebben de meeste mutaties geen invloed, of een negatieve invloed op de manier waarop een organisme functioneert.
‘Evolutie kan aan organismen fundamenteel nieuwe vermogens geven?? Er is geen bewijs geleverd voor deze gewaagde bewering. Door mutaties teweeggebrachte veranderingen ?zijn zelden een verbetering?? Absoluut. Dus, om een analogie te gebruiken, als een handelaar gemiddeld een nettoverlies draait van ? 1,- per dag, gedurende een tijdsperiode die lang genoeg is, zal dat leiden tot een zeker faillissement, niet tot welvaart. Waarom geven evolutionisten het duidelijk voor de hand liggende niet toe? Zelfs als een incidentele mutatie toevallig een voordelig gevolg krijgt, zal deze in aantal overtroffen worden door een veel groter aantal mutaties, zoals Moran zelf toegeeft, die ofwel geen invloed hebben, ofwel een negatieve invloed hebben. Volgende generaties zullen deze?trend?op precies dezelfde wijze voortzetten, en geheel?tegenovergesteld aan datgene wat door evolutie voorspeld wordt ? zie?De evolutietrein rijdt? in de verkeerde richting?en?Genetische entropie en eenvoudige organismen.
Wanneer bacteri?n opgesloten worden in ge?soleerde omgevingen, doen ze soms ongewenste genetische mutaties op die direct worden doorgegeven aan elke generatie. Na verloop van tijd belemmert dit geleidelijk aan de soort.
?Het laat echt het evolutieproces zien,? zegt Moran. ?Het is niet alleen maar aanpassing en dingen die beter worden, er is ook een grote kans dat dingen slechter worden.?
Daarbij komt dat organismen soms vermogens verliezen. Dieren die in donkere grotten leven, verliezen bijvoorbeeld vaak hun ogen.
Zie?dit?artikel dat zulke verliezen bespreekt en meer hyperlinks in de volgende alinea.
Dit lijkt misschien vreemd. We zijn geneigd evolutie te zien als een proces van biologische verbetering, van soorten die verbeteren en minder primitief worden. Maar dit is niet noodzakelijkerwijs wat er gebeurt.
Dit is een stilzwijgende bevestiging dat veel van wat we daadwerkelijk observeren, tegengesteld is aan vermeende voorwaartse en stijgende evolutie en is een verder voorbeeld van??bait and switch?. Dit is simpelweg aanpassing door natuurlijke selectie ? geen evolutie ? wat voordeel heeft geboden aan individuen in een unieke ecologische niche door?verlies?van genetische informatie. Bijvoorbeeld het verlies van vleugels wat voordeel biedt aan gemuteerde kevers op een winderig eiland, omdat er minder de zee op worden geblazen. Als die informatie binnen een populatie eenmaal verloren is gegaan, kan deze nooit worden herwonnen door vermeende evolutionaire processen, laat staan bijdragen aan de evolutie van nieuwe eigenschappen ondersteund door nieuwe genetische codering ? zie?hier. Maar let erop hoe evolutionisten experimentele resultaten, die verband houden met verlies van genetische informatie,?verkeerd interpreteren?en vervolgens ten onrechte geloven dat het bewijs voor evolutie is ? zie?hier?en?hier.
Het concept van verbetering kan worden teruggevoerd op een wetenschapper genaamd Jean-Baptiste Lamarck, die de aanzet gaf tot het idee dat organismen evolueren, voordat Darwin dat deed. Zijn bijdragen waren van essentieel belang.
Maar anders dan Darwin dacht Lamarck dat organismen in hun leefomgeving beter werden als een bewuste reactie op die leefomgeving, alsof ze inherent wilden verbeteren.
Lamarcks theorie zou zeggen dat giraffen lange halzen hebben omdat hun voorouders [hun nek] strekten om hoge bomen te bereiken en vervolgens deze nieuw verworven eigenschap doorgaven aan hun nageslacht.
?Darwin schreef priv? over Lamarck en zei dat zijn theorie complete onzin is, het is niet te testen,? zegt Jones. ?Hoe bedoelt hij dat ze wilden verbeteren? Hoe moet je dat testen??
Creationisten delen soortgelijke gevoelens over naturalistische evolutie. Er is hier sprake van een opvallende ironie wat betreft de minachting van Darwin (en andere evolutionisten) vanwege het gebrek aan testbaarheid van Lamarcks idee. Hetzelfde geldt voor de meeste van hun eigen speculatieve idee?n.
Darwin had een alternatieve theorie: natuurlijke selectie. Deze biedt een totaal andere verklaring voor de lange hals van de giraffe.
Maar natuurlijke selectie kan slechts selecteren uit reeds bestaande informatie, of deze uitschiften, door genen aan of uit te zetten, of ze geheel te verwijderen. Nogmaals, evolutionisten moeten nog altijd demonstreren dat het nieuwe informatie kan cre?ren ? zie?hier.
Stelt u zich de voorouder van de moderne giraffe voor, iets dat een beetje lijkt op een hert of een antilope. Als er op de plek waar dit dier leefde veel hoge bomen zouden zijn, zouden de dieren met de langste halzen meer voedsel krijgen en het beter doen dan die met kortere halzen.
Na een paar generaties zouden alle dieren iets langere halzen hebben dan hun voorouders. Nogmaals, die met de langste hals zou het beste gedijen, dus na vele jaren zouden giraffenhalzen geleidelijk aan langer worden, omdat die met korte halzen geneigd zouden zijn geen nageslacht voort te brengen.
Dus het allel (gen) dat kortere halzen produceert, zou uiteindelijk verloren kunnen gaan voor de populatie, om nooit meer herwonnen te worden. In dit hypothetische voorbeeld heeft natuurlijke selectie de populatie teruggebracht tot alleen die giraffen die het gen dragen voor langere halzen, dus de gemiddelde lengte van de giraffenhalzen is toegenomen in vergelijking met de originele populatie. Maar er zijn grenzen aan hoever dit proces kan gaan. En de dieren zijn nog steeds, en zullen altijd, voor 100 procent giraffen zijn.
De mutaties die aan dit alles ten grondslag liggen gebeurden toevallig en hadden net zo goed korte, alsook lange halzen kunnen produceren. Maar deze korte-hals-mutaties hadden niet de neiging blijvend te zijn.
Dus, volgens dit verzonnen voorbeeld, is er informatie verloren gegaan.
Dieren als giraffen zijn zo opvallend omdat ze zo perfect aangepast lijken. Ze leven in gebieden waar de bomen hoog zijn en alleen bladeren hoog boven de grond hebben, dus natuurlijk hebben ze lange halzen om deze te bereiken.
?Dit soort beelden zorgt er eigenlijk voor dat mensen in de war raken omdat het er zo perfect uitziet, het lijkt wel ontworpen? zegt Moran. Maar als je grondiger kijkt, is dit het resultaat van een lange aaneenschakeling van kleine veranderingen. ?Je realiseert je, oh, het is niet ontworpen, het is eigenlijk een bijzondere gebeurtenis die zich verspreid zou kunnen hebben en die geleid heeft tot een andere bijzondere gebeurtenis.?
De?lange hals van de giraffe?en andere eigenschappen?zijn?ontworpen. Niettemin omvat ontwerp de ingebouwde flexibiliteit van organismen zich door natuurlijke selectie ’te verspreiden’ en beter aangepast te raken aan een vari?teit van omgevingen. Evolutionisten zijn gedwongen het nogal duidelijke bewijs voor ontwerp, wat hen onontkoombaar tegemoet straalt, te ontkennen (‘de nieuwe kleren van de keizer?), omdat ontwerp een?ontwerper?impliceert. In plaats daarvan stellen ze, door middel van fantasievolle bluf,?ongeleide?naturalistische krachten voor ? evolutie ? als?leidende kracht?achter het schijnbare ontwerp, wat in feite neerkomt op dubbelzinnigheid.
Nu hebben we alle bewijsstukken die ons, bij elkaar genomen, laten zien dat het leven ge?volueerd is.
Hebben wij dit overtuigende bewijs op de een of andere manier gemist? Vele beter-ge?nformeerde evolutionisten zijn zo slecht overtuigd geraakt van het bewijs dat ze creationisten zijn geworden. De wereldberoemde plantengeneticus dr. John Sanford is een van de vele mensen voor wie dit geldt ? zie?hier, of een ander voorbeeld?hier.
Afkomst met aanpassing, welke veroorzaakt wordt door willekeurige mutaties in de genen, leidt uiteindelijk tot graduele veranderingen en de vorming van nieuwe soorten ? veelal gedreven door natuurlijke selectie, welke die organismen wegzuivert die minder geschikt zijn voor hun leefomgevingen.
Absoluut: ?wegzuiveren? is de term in werking. Het totaalproces wordt gekenmerkt door verlies van informatie, niet door toename ervan, dus vindt er geen evolutie plaats, zoals evolutionisten beweren. Wat wij waarnemen aan veranderingen wijst in de tegenovergestelde richting; geen toenemende complexiteit, maar afnemende. En er blijft absoluut geen bewijs over dat ?nieuwe soorten?, hoe we de term ook mogen defini?ren, synoniem is aan nieuwe genetische informatie.
Laten we dit alles tenslotte op onszelf toepassen.
De menselijke evolutie is voor sommigen altijd een concept geweest dat moeilijk verteerbaar is, maar het is onmogelijk je ogen hiervoor te sluiten, zegt Stringer.
Evolutie is de enige optie voor degenen die rechtlijnig het materialisme onderschrijven. Voor ge?nformeerde creationisten biedt het wetenschappelijk bewijs eenvoudigweg geen ondersteuning voor dat standpunt, maar wijst het op een bovennatuurlijke Ontwerper ? iets wat veel evolutionisten niet in overweging zullen nemen; zie de bekentenis van Richard Lewontin?hier.
Men denkt dat de?Homo sapiens?in Afrika is ge?volueerd alvorens zich over de hele wereld te verspreiden.
Het fossielenbestand laat een geleidelijke verandering zien van aapachtige dieren die op vier poten liepen naar tweebenige wezens die langzamerhand grotere hersenen ontwikkelden.
Hier is sprake van een aanzienlijke hoeveelheid wensdenken waarvoor geen overtuigend bewijs is. Het beeld van aapachtige wezens die zich in progressieve stappen tot een ‘moderne’ Kaukasische mens ontwikkelen, is ongetwijfeld het meest iconische beeld van evolutie. Hoewel het?bekend?is dat het onjuiste en frauduleuze informatie bevat ? zie?hier??, met een niet te vergeten racistische ondertoon, houdt het nog steeds stand als de belichaming van evolutionaire plaatjes in veel schoolboeken. Want?dat?is het ultieme?idealistische?doel van veel diep geaarde evolutionisten; om ervan te overtuigen dat we echt niet meer zijn dan geavanceerde dieren, geen waardige mensen die ?naar Gods beeld geschapen zijn? (Gen. 1:27)5 en aan Wie we daarom uiteindelijk verantwoording moeten afleggen. Wat betreft het fossielenbestand, zie?dit artikel?voor een kort overzicht van de meer bekende ontbrekende tussenschakels tussen aap en mens, waarvan er geen ??n de tand des tijds heeft doorstaan. Ongetwijfeld zullen nieuwe ?vondsten? toekomstige aandachttrekkende krantenkoppen voeden, maar zie?Not another (yawn) ?ape-man?.
De eerste mensen die Afrika verlieten, kruisten onderling met andere mensachtige soorten, zoals de Neanderthalers. Als gevolg daarvan dragen mensen van Europese en Aziatische afkomst Neanderthalergenen in hun DNA, maar mensen van Afrikaanse afkomst niet.
Neanderthalers, waarvan evolutionisten eens geloofden dat het ?aapmensen? of sub-mensen waren, blijken, door genetische wetenschap bewezen, volledig menselijk te zijn. Hun onderscheidende karaktereigenschappen en gelaatstrekken zijn in essentie niet m??r verschillend van mensen die vandaag de dag leven, dan dat mensen in het Verre Oosten verschillen van mensen in Afrika of Europa. Door onderlinge kruising zijn hun onderscheidende eigenschappen verwaterd. Adam zal genoeg genetische diversiteit hebben meegedragen om te voorzien in alle genetische diversiteit die over de mensheid van vandaag de dag en de Neanderthalers uit het verleden verspreid is ? zie?hier.
Dit gebeurde allemaal duizenden jaren geleden, maar het verhaal is niet voorbij. We evolueren nog steeds.
Zo beweren?goo-to-you-evolutionisten; inderdaad een ?verhaal?. Geobserveerde veranderingen in mensen kunnen niet als evolutie bestempeld worden zoals eerder in dit artikel gedefinieerd, het soort ?Grotere Plaatje? dat chimpansees en onszelf verbindt.
In de jaren vijftig bijvoorbeeld, bestudeerde een Britse doctor met de naam Anthony Allison een genetische afwijking die ‘sikkelcel-anemie’ wordt genoemd, die vaak voorkomt binnen sommige Afrikaanse bevolkingsgroepen. Mensen met de afwijking hebben misvormde rode bloedcellen die niet zo goed zuurstof door het lichaam vervoeren zoals dat zou moeten.
Een voorbeeld van celbeschadiging veroorzaakt door een mutatie, die een aantasting/verlies van bestaande informatie laat zien.
Allison ontdekte dat de Oost-Afrikaanse bevolkingsgroepen verdeeld waren in groepen: mensen die in de laaglanden leefden die vatbaar waren voor de ziekte en mensen die in de hooglanden leefden die dat niet waren.
Het bleek dat de mensen die de sikkel-cel-eigenschap met zich meedroegen een onverwacht voordeel hadden. Het beschermde ze tegen malaria, die alleen een echte bedreiging vormde in de laaglanden. Voor deze mensen was het waardevol de sikkelcel-mutatie met zich mee te dragen, zelfs als hun kinderen bloedarmoede zouden hebben.
Merk het compromis op: misvormde cellen, het resultaat van?verlies?van genetische informatie die, hoewel deze een incidenteel voordeel met zich meebrengt, heeft geresulteerd in een onvoordelige eigenschap binnen de bevolkingsgroep, de grotere waarschijnlijkheid om bloedarmoede te krijgen. Er is geen netto toename van genetische informatie, zoals Baraniuk suggereert. De verbinding van sikkelcelanemie met evolutie is grondig weerlegd ? zie?hier?en?hier, en verder commentaar hieronder.
Ter vergelijking, de mensen die in het hoogland leefden, liepen geen risico op malaria. Dat betekende dat het geen voordeel bood om de sikkel-cel-eigenschap mee te dragen, dus de normaal gesproken schadelijke eigenschap ervan hield in dat deze verdween.
Natuurlijke selectie aan het werk, maar geen evolutie. Wereldautoriteit op het gebied van sikkelcelanemie?dr. Felix Konotey-Ahulu?heeft geen tijd voor dit wanhoops-voorbeeld van evolutie.
Uiteraard zijn er nog allerlei soorten vragen over evolutie die we nog steeds niet beantwoord hebben.
Maar het is wellicht veelzeggend dat evolutionisten niet in staat zijn om te voorzien in het fundamenteel definitieve bewijs voor een spontane toename van informatie in het genoom van een levende soort. Bovendien, als, zoals evolutionisten constant papegaaien dat, ?evolutie overal om ons heen gebeurt?, het een vrij eenvoudige zaak zou moeten zijn om te voorzien in?overvloedig?bewijs hiervoor. Anders blijft het met evolutie (zoals eerder gedefinieerd) de ?dood in de pot? ? een door ideologie gedreven theorie met niet slechts ??n, maar met?talrijke fatale zwakheden.
Stringer noemt ??n eenvoudige: wat was de genetische verandering die ervoor zorgde dat mensen rechtop konden lopen, en waarom was die mutatie zo succesvol? Op dit moment weten we het niet, maar met meer fossielen en betere genetica, op een dag misschien wel.
Of, meer waarschijnlijk, zal dit nooit beantwoord worden, omdat het zo niet gegaan is. God heeft mensen als een apart ?basistype? geschapen (zie?1 Kor. 15:39) en hard bewijs blijft ontbreken dat de mens ooit ge?volueerd is van apen, of van enige andere soort.
Wat we wel weten, is dat evolutie een feit van de natuur is. Het is de basis voor het leven op aarde zoals we dat kennen.
Volgens het evolutionaire paradigma?geloven?veel mensen dat het een feit is. Het verenigde geloof dat leven op natuurlijke wijze spontaan ontstaan is uit ?niet-leven? blijft echter volkomen ongegrond ? zie?hier. En zoals, gedurende deze verhandeling betoogd, is er ook geen bewijs voor ?opwaartse? evolutie (van microbe tot microbioloog). In feite is, nu de wetenschappelijke kennis erop vooruitgegaan is, deze er opmerkelijk genoeg niet in geslaagd om te voorzien in het bewijs dat eerdere evolutionisten voorspelden; derhalve hebben evolutionisten hun toevlucht steeds meer gezocht in?ad hoc?verklaringen (?verzonnen verhalen? of ?just-so stories?) om de theorie veilig te stellen, daarmee pogend deze onfalsifieerbaar te maken ? zie?hier.
Dus als je de volgende keer op stap bent, of het nu in je tuin is of op een boerderij of gewoon wandelend langs de weg, bekijk dan de dieren en planten om je heen en denk eraan hoe ze er allemaal gekomen zijn.
En bedank hun Schepper, en de jouwe,?God.
Elk van de organismen die je ziet, of het nu een klein insect is of een enorm grote olifant, het is het laatste lid van een zeer oude familie. Hun voorouders gaan in een ononderbroken lijn meer dan drie miljard jaar terug, tot de dageraad van het leven zelf. Ook de jouwe.
Mensen zullen geloven wat ze willen geloven. Goede wetenschappers bestuderen alle feiten voordat ze hun conclusies trekken. Ofwel de schepping heeft zichzelf geschapen (evolutie) door tot op heden niet vastgestelde ? laat staan?bewezen?? naturalistische processen, zoals deze weerlegging heeft geprobeerd aan te tonen, of hij is vol van de?kenmerken?die we redelijkerwijs zouden kunnen verwachten te vinden wanneer hij was gemaakt door een intelligente, almachtige?Schepper?(Bijbelse schepping).?Beslis zelf.
Referenties en noten
- Baraniuk, C., How do we know that evolution is really happening?
- Conway Morris, S., Once we were worms,?New Scientist?179(2406):34ff, August 2003.
- Darwin, C.,?On the Origin of Species, 1st?ed., p. 280, 1859.
- Jones, S., ge?nterviewd in het Australian Museum in The Science Show, uitzending op ABC radio, 12 januari 2002, www.abc.net.au/radionational/programs/scienceshow/almost-like-a-whale/3504048, 13 februari 2012.
- En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen?
