Waar is de liefde voor Lucy?

Het lijkt erop dat het meest bekende icoon van de menselijke evolutie van de moderne tijd stilletjes wordt afgedankt. In de afgelopen 30 jaar werd Lucy met kracht gepromoot als de voorouder van de mensheid.

Het exemplaar van de Australopithecus afarensis, waarvan wordt verondersteld dat het 3,2 miljoen jaar oud is, ?trad op? in tijdschriften, boeken, TV shows, kranten en musea. Antropologen van de Universiteit van Tel Aviv hebben echter een onderzoek gepubliceerd dat sterk twijfelt aan de rol van Lucy als aapachtige menselijke voorouder. ^[1]

Op basis van onderzoek aan de kaakbeenderen van levende en uitgestorven primaten, zijn de onderzoekers tot de conclusie gekomen dat Lucy en anderen van haar soort, ?moeten worden geplaatst aan het begin van een stam die parallel loopt aan de onze?. Met andere woorden; in het evolutionaire denken, moeten we Lucy niet langer beschouwen als onze directe voorouder. Het feit dat Lucy niet meer als een menselijke voorouder wordt beschouwd falsificeert 33 jaar van evolutionaire propaganda. In plaats daarvan is de juiste betiteling, – een uitgestorven niet menselijk schepsel en de voorouder van andere niet menselijke primaten -, volledig in overeenstemming met wat we verwachten op basis van bijbelse schepping.

Lucy haar rol binnen de twee ontstaansmodellen.

In het evolutiemodel, werd Lucy beschouwd als het ideale overgangsfossiel tussen de aap en de mens. Ondanks dat het skelet slechts voor 40 % compleet was, speculeerden antropologen dat ze volledig 2-benig leefde en dat ze een perfecte mix van aapachtige en mensachtige eigenschappen had. ^[2]

In het bijbelse scheppingsmodel, wordt Lucy beschouwd als een aapsoort, die zo?n 6.000 jaar geleden op de zesde scheppingsdag door God is geschapen. Op basis van een uitgebreide analyse van het skelet van Lucy en andere leden van de genus Australopithecus, is vastgesteld dat het in bomen levende aapachtige schepsels betreft, die zeer beperkt op 2 benen konden lopen, zoals we dat ook kennen van de nu nog levende apen.

Recente ontdekkingen: de nagel aan de doodskist…

Vorig jaar werden de verwachtingen van creationisten omtrent Australopithecus afarensis krachtig bevestigd door de vondst van een, zo wordt verondersteld 3,3 miljoen jaar oud fossiel van een erg jong exemplaar van A. afarensis. (zie Het ?Lucy-kind? ).

Deze 3 jaar oude aap, beschikte over een uitgesproken aapachtige schedel, een tongbeen dat nagenoeg identiek is aan dat van een chimpansee (waarmee de hoop op spraak vervloog), een gekromde vinger (beenderen) zoals we dat kennen van apen die in de bomen leven, een gorilla-achtig schouderblad, ontworpen voor het klimmen in bomen en voor het lopen op knokkels, niet voor rechtop lopen. Bovendien wijzen de eigenschappen van het binnenoor op het voortbeweging op vier poten (zoals een chimpansee).

De voeten van dat exemplaar moeten nog steeds door de onderzoekers worden uitgraven, maar creationisten verwachten dat deze uitgestorven apensoort waarschijnlijk een laterale grote teen bezit en gekromde teenbotjes, zoals we dat ook zien bij andere grote apen.

Deze nieuwe studie bevestigt enkel maar de verwachtingen van de creationisten. Antropologen van de universiteit van Tel Aviv, ontdekten dat de ramus mandibulae van Lucy, oftewel de onderkaak, niet enkel voorkomt bij Australopithecus robustus, maar ook sterk overeenkomt met die van een gorilla. Het gevolg is dat evolutionistische onderzoekers hebben geconcludeerd dat Lucy niet langer wordt beschouwd als de directe voorouder van de mens. En zoals zo vaak het geval is geweest in het vakgebeid van de menselijke evolutie, worden ook nu weer de jarenlange sterk overdreven beweringen van tafel geveegd door slechts een enkele botstructuur.

Drijfzand van menselijke evolutie

Zonder twijfel zullen evolutionistische antropologen Lucy weer vervangen door een andere kandidaat die kan dienen als de voorouder van de mensheid. Dit zal dan een bestaande hominide zijn, of een nog te ontdekken sensationeel exemplaar. Zo wordt dit spel gespeeld. E?n enkele tand, een gefragmenteerd kaakbeen of een bijzondere schedel zal binnen de evolutionaire gemeenschap leiden tot een razernij aan speculatie en overdrijving. Tijdschriften, kranten, TV en radio, schoolboeken en musea zullen het nieuwste ?bewijs? van de menselijke evolutie als een lopend vuurtje verspreiden. Maar met het voorbijgaan van de jaren, zal er meer en meer bewijsmateriaal aan het licht komen en het zogenaamde ?bewijs? zal een stille dood sterven. Tientallen jaren lang, werd Lucy geprezen als de onomstotelijke schakel tussen mensen en apen. Nu, schaart ze zich tussen de rijen van andere afgedane menselijke voorouders.

Winston Churchill zei ooit, ?Zei die weigeren te leren van de geschiedenis zijn gedoemd om het te herhalen.?

Tientallen jaren lang werd Lucy gepromoot als de onbetwistbare schakel tussen de mens en apen, maar nu voegt ze zich in de schare van overige afgedankte menselijke voorouders.

Simpel gezegd, de evolutionistische gemeenschap blijft keer op keer dezelfde fouten maken. Drie krachtige iconen van de menselijke evolutie, Piltdown Man, Nebraska Man en Lucy, bleken de grootste flop van de laatste 100 jaar te zijn. De trend die hiermee wordt gezet kan niet duidelijker zijn. Honderd jaar van intensief antropologisch onderzoek van het evolutionistische model naar de oorsprong van de mens heeft enkel geleid tot teleurstelling op teleurstelling. Er is nimmer een duidelijke schakel tussen oude apen en mensen aangetoond. Het wordt tijd dat de wetenschap een ander pad inslaat.

Conclusie

Christenen zouden er goed aan doen te leren van de ongefundeerde wetenschappelijke consensus. De mening van vandaag kan de voetnoot zijn van morgen. Tientallen jaren, werd de Neanderthaler weergegeven als een aapachtig, bruut dier. Op dit moment is de mening over Neanderthaler zich in snel tempo aan het bijstellen en wordt hij gezien als een intelligent en volledig functionerende mens. Tientallen jaren lang werd Lucy gepromoot als de onbetwistbare schakel tussen de mens en apen, maar nu voegt ze zich in de schare van overige afgedankte menselijke voorouders. Zij die voortdurend een beroep doen op de geldende wetenschappelijke consensus, plaatsen zich vaak in een lastige positie als de consensus uiteindelijk wordt verworpen.

Als christenen moeten we ons niet beroepen op de wetenschappelijk consensus als de hoofdscheidsrechter over historische en wetenschappelijke zaken. Beter is het trouw te blijven aan het Goddelijke ge?nspireerde en onfeilbare Woord van God, dat ons voorziet van de ware geschiedenis van de wereld. Enkel de Bijbel geeft ons een correct historisch raamwerk waarbinnen we de wetenschappelijke studie van de natuurlijke wereld moeten uitvoeren. Als de onderzoekers Lucy hadden bestudeerd met een bijbelse bril, dan had ze nooit zo een oneervolle degradatie hoeven mee te maken.