Opalen maken

Opalen in maanden ? geen miljoenen jaren!

Opalen hebben mensen al eeuwen lang gefascineerd. Reeds in de eerste eeuw na Christus schreef de Romein Plinius over opalen:

?Daarin zul je de levende vuurgloed van de robijn zien, het prachtige paars van de amethist, het zeegroen van het emerald, alles glinsterend in een ongelofelijk flonkeren van licht?

Ook Marcus Anthonius hield ervan, en heeft waarschijnlijk een senator overvallen om zo een bijzonder mooi exemplaar te bemachtigen. Napoleon gaf een prachtig rood exemplaar, met de naam ‘Brand van Troje’ aan Josephine. Shakespeare betitelde ze met ?Dat Wonder? en ?Koningin der Edelstenen?. Koningin Victoria van Engeland maakte een modieuze noodzaak van deze nieuwe ontdekkingen uit het verre Australi?.

Gewaardeerd om hun levendige tinten, brengen de beroemde Australische opalen verkoopprijzen op tussen de 5 en 3000 Amerikaanse dollars per karaat, afhankelijk van de kwaliteit. De mooiste opalen zijn duurder geworden dan veel andere edelstenen, en de grootste aanvoer van edelstenen wereldwijd, is afkomstig uit Australi?. (Mexico is de enige andere van belang zijnde producent). Coober Pedy, samen met Andamooka en Mintabie, allen in Zuid Australi?, hebben samen ongeveer 70 procent van de totale wereldproductie. Sinds 1988 is de waarde van de Lightning Ridge productie in New South Wales (met zijn beroemde kwalitatief hoogwaardige zwarte opalen) groter geworden dan die van de velden van Zuid-Australi?.

Men zegt dat opalen miljoenen jaren geleden werden gevormd (30 miljoen in Coober Pady), terwijl van het moedergesteente gezegd wordt dat zij meer dan 65-70 miljoen jaar oud is. Opmerkelijk genoeg bestaan opalen uit alledaagse materialen. Men zegt dat water in de grond met opgelost silica (vergelijkbaar met glas in ramen) door zand en gruis is gestroomd, waar het de silica (siliciumdioxide) is afgezet in barsten. Naarmate het water verdampte, werden siliciumdioxide deeltjes (als cement) samen gekit om zo opalen te vormen. De lichtbreking door het siliciumdioxide veroorzaakt de vari?teit aan kleur en schittering.

Fossielen gevormd uit opaal

Zelfs fossielen die gevormd zijn in dit moedergesteente zijn niet ontsnapt aan het doorsijpelende siliciumrijke grondwater. Soms werden opalen gevonden die bestonden uit gefossiliseerde botten, zeeschelpen en de peulen van zaden.

Geopaliseerde schelpen, ongepolijst, Australi?. Geopaliseerde schelpen, cabochons uitsnede, Australi?. Geopaliseerd fossiel hout. Geopaliseerde schelpen, gedeeltelijk gepolijst, Australi?. Fotografie in dit artikel – R. Weller/Cochise College

Misschien wel het beroemdste voorbeeld in recente jaren is ?Eric? de pliosaur ^[1] (een zeereptiel). Dit fossiel was aanleiding voor een groots opgezette publieke geldinzameling voor het Australische Museum in Sydney om deze gefossiliseerde botten te kunnen kopen van Coober Pedy, de mijnwerker die de vondst deed in 1987. Men zegt dat ?Eric? ongeveer 100 miljoen jaar oud is. Vanwege de beweerde tijdschalen en de universele perceptie en indoctrinatie dat geologische processen bijna altijd langzaam en geleidelijk zijn, is het dus geen wonder dat de meeste mensen denken dat opalen gedurende lange tijd gevormd ?moeten? zijn. ?Helemaal niet? zegt Len Cram, een veldwetenschapper uit Lightning Ridge, die promoveerde op opaal onderzoek.

Het geheim van het produceren van opalen

Len, zelf een overtuigd christen, heeft het geheim ontdekt wat hem in staat stelde om opalen te produceren. Uitgevoerd in zijn houten laboratorium schuurtje nam dit proces wat plaatsvond in glazen potten slechts enkele weken! ^[2] Len?s kunstmatige opalen zijn zo goed dat ervaren mijnwerkers van de Lightning Ridge geen verschil zien met de opalen uit de grond. Wetenschappers van de Australische CSIRO (Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation) kunnen geen verschil vinden tussen Len?s opalen en natuurlijke opalen, zelfs niet onder een elektronenmicroscoop.

Nee, Len maakt zijn formule niet bekend om de wereld te overspoelen met kunst-opalen. Het ontzenuwen van de uniformitarische theorie (langzaam en geleidelijke processen) is altijd het uitgangspunt geweest voor zijn speurtocht naar de vorming van opalen. Hij denkt dat de opalen in slechts enkele maanden werden gevormd binnen geschikte delen van het dikke sedimentpakket dat catastrofaal ontstond tijdens de zondvloed. Zijn experimenten tonen onomstotelijk aan dat dit mogelijk was.

Wat nodig is, is een elektrolyt (chemische oplossing die elektrische stroom geleid), een bron van silicium en water, een beetje aluminium en veldspaat. Het belangrijkste ingredi?nt in Len’s recept is een chemische stof die tetra-ethyl-osilicate (TEOS) heet, een organisch molecuul dat silica bevat. De hoeveelheid aluminium die omgezet wordt in aluminiumoxide, bepaalt de hardheid van het opaal.

Het proces waarbij opaal wordt gevormd is een ionenuitwisselingsproces, een proces waarbij de opaalstructuur wordt gevormd ion na ion (een ion is een elektrisch geladen atoom, of een groep van atomen [molecuul]). Het proces begint op een gegeven moment en eindigt als alle belangrijke ingredi?nten, in dit geval het elektrolyt, zijn verbruikt. Al binnen enkele weken tijd van dit eerste vormingsproces heeft het nieuw gevormde opaal prachtige kleurpatronen, maar zit er nog wel veel water in de structuur. Geleidelijk gedurende enkele maanden, vinden overige chemische reacties plaats en stabiliseert de silicagel naarmate het water eruit verdwijnt.

Len kan nu opalen produceren in het natuurlijk opaal gruis van Lightning Ridge, dat is het zandige gruis waarin de natuurlijke opalen worden gevonden. Nadat het elektrolyt is gemengd met het opaal gruis, begint zich binnen vier tot zes dagen kleur te vormen. Aderen van opaal beginnen zich te vormen die gelijkvormig zijn aan de bodemvondsten, sommige met, en andere zonder kleur. Het proces bestrijkt ongeveer drie maanden. Dus aderopaal is niet noodzakelijkerwijs een sedimentafzetting in voordien bestaande barsten in opaal gruis. Viscositeit speelt duidelijk een belangrijke rol in dit kritieke ionen uitwisselingproces. Len zegt van deze prestatie dat het een wereldwijde ?primeur? is.

Snelle opaalvorming past in de bijbelse tijdschaal

Len?s experimenten geven niet alleen een verklaring voor hoe opalen worden gevormd, maar de korte tijd van slechts enkele jaren komt ook overeen met het bijbelse raamwerk en kan de veldwaarnemingen verklaren voor de vondsten van natuurlijke opalen in het moedergesteente. Dit betekent bovendien dat zijn korte tijdschaal ook van toepassing is op het fossilisatieproces. De botten van ?Eric? de pliosaur bijvoorbeeld hadden geen miljoenen jaren nodig om te fossiliseren. De beste verklaring van hun behoud via opalisatie is daarom hetzelfde vervangingsproces (ionenuitwisseling) dat Len demonstreerde in zijn glazen potten, een proces dat slechts enkele maanden tot jaren in beslag neemt.

Dus de evolutionistische ?verhalen? van langzame opaalvorming en fossilisatie over duizenden en miljoenen jaren moeten nodig worden herzien. Daar pliosaurussen en andere schepsels catastrofaal begraven moeten zijn om fossilisatie te verzekeren, kan men de rotsformaties waarin de opalen en de ge-opaliseerde botten voorkomen het best verklaren met de catastrofale afzettingen die plaatsvonden tijdens de wereldwijde zondvloed. Chemische processen hebben vervolgens de opalen gevormd in de gesteentelagen en opaliseerden de botten in de maanden en jaren die volgden na de zondvloed.

Nu kunnen we de schoonheid en de verblindende gloed van de kostbare opalen en ge-opaliseerde botten bewonderen. Maar wanneer we ons (in het licht van het onderzoek, wat is gebaseerd op creationistische vooronderstellingen) realiseren dat hun vorming het resultaat was van het catastrofale oordeel dat dood en verderf zaaide, worden wij aan onze Schepper herinnerd die in onze plaats werd geoordeeld en stierf om zo opnieuw stof in schoonheid te veranderen.