Radiohalo?s

Opzienbarend bewijsmateriaal van catastrofale geologische processen op een jonge aarde

Graniet Klik hier voor een grotere afbeelding Foto – Andrew A. Snelling

De meeste mensen zijn wel vertrouwd met graniet (figuur 1) want het is een populair gesteente voor aanrechtbladen in onze keukens. De kleurrijke ingesloten kristallen geven een luxueuze en elegante uitstraling. Naast transparante, roze en roomkleurige kristallen bevatten granieten ook vaak glinsterende schilfers van het zwarte mineraal biotiet (ijzermica).

Figuur 1a: Typisch graniet. De zwarte kristallen zijn biotiet schilfers Klik hier voor een grotere afbeelding Foto – Andrew A. Snelling

Voor het blote oog lijkt het oppervlak van biotiet schilfers gepolijst en glad, maar onder de microscoop kan men dikwijls zien dat ze kleine kristallen van andere mineralen bevatten, vooral zirkoon. Veel spectaculairder is het feit dat zulke zirkoonkristallen vaak omgeven zijn met zogenaamde halo?s, donkergekleurde ringen. Het lijkt wel op de ringen van een schietschijf. Deze halo?s hebben echter een boeiend verhaal te vertellen over de leeftijd van de aarde.

Figuur 1b: Een ander typisch graniet Klik hier voor een grotere afbeelding Foto – Andrew A. Snelling

Uranium radiohalo?s

Het is bekend dat de halo?s zijn ontstaan door radioactief uranium binnen het zirkoon ^{[1], [2]} De radioactiviteit beschadigd het biotiet en verandert zijn kleur (figuur 2). Dat is de reden waarom de bolvormige halo?s ?radiohalo?s? genoemd worden (afkorting voor radioactieve halo?s), en hun centra worden ?radiocentra? genoemd. Bovendien is er een simpele reden waarom uraniumhalo?s zoveel ringen hebben. Dit komt door het stapsgewijze verval van uranium. Acht daarvan produceren ringen (figuren 3 en 4).

Met de huidige radioactieve vervalsnelheid, is geschat dat uranium 100 miljoen jaar lang moet vervallen om de uraniumhalo?s te produceren. ^[3] Dat is dus met de huidige vervalsnelheid. Naast de uraniumhalo?s in het graniet, is er krachtig bewijsmateriaal dat het uranium veel sneller verviel tijdens een wereldwijde geologische catastrofe! Laten we dat bewijsmateriaal eens nader bekijken.

Polonium radiohalo?s

De laatste drie ringen van een uraniumhalo worden geproduceerd door het element polonium. Marie Curie (met haar man, Pierre) ontdekte dit element in 1898 en vernoemde het naar haar geboorteland Polen. Een van de belangrijkste kenmerken van radioactief polonium is dat het snel vervalt en dus zelden in de natuur wordt aangetroffen. Het wordt echter continue geproduceerd tijdens het verval van uranium, vandaar dat radioactief polonium altijd met uranium geassocieerd wordt.

Het was daarom dan ook een grote verassing toen onderzoekers radiohalo?s ontdekten die enkel door polonium waren geproduceerd (figuren 5?7). Hoe kwam het polonium terecht in de radiocentra van deze halo?s zonder uranium? Deze vraag houdt de wetenschappers al jaren bezig en is zelfs onderwerp van debat geweest aan het gerechtshof in de VS. ^[4]

Maar hoe weten we zo zeker dat het werkelijk poloniumhalo?s zijn? Antwoord: De poloniumhalo?s zijn duidelijk herkenbaar aan het aantal ringen, en de omvang van deze ringen (figuren 4?7). Dit is experimenteel aangetoond. ^{[5], [6]}

Wat is nu de betekenis van het bestaan van deze poloniumhalo?s?
Doordat polonium een zodanig vluchtig bestaan heeft, moeten de poloniumhalo?s zeer snel gevormd zijn. In slechts uren of dagen! ^[7] Dan moet er dus een overvloedige bron van polonium in de buurt zijn geweest om de radiocentra te cre?ren, anders zouden de poloniumhalo?s niet zijn ontstaan.

Veel poloniumhalo?s hebben direct naastliggende uraniumhalo?s, op vaak minder dan een millimeter afstand (figuren 8?10). Terwijl het uranium in de centra van de uraniumhalo?s verviel en daarbij de halo ringen produceerde, genereerde het eveneens polonium. Heet water dat het afkoelende graniet binnenstroomde, was in staat om het polonium over korte afstanden te vervoeren en concentreerde het in nieuwe radiocentra. Deze vormden de poloniumhalo?s (figuur 11).

Verbazingwekkende implicaties

Dagzomend granietgesteente Klik hier voor een grotere afbeelding Foto – Andrew A. Snelling

De implicaties hiervan zijn verbazingwekkend. Ten eerste vereisten de poloniumhalo?s een overvloedige aanvoer van polonium. Uitgaande van de huidige vervalsnelheid van uranium een hoeveelheid die overeenkomt met 100 miljoen jaren radioactief verval van uranium. Maar bedenk hierbij dat al dit polonium snel beschikbaar moest zijn voordat het zou vervallen. Dat wil zeggen dat het zich binnen enkele uren heeft moeten afspelen, of ten hoogste in een paar dagen. Daarom betekenen de poloniumhalo?s feitelijk dat 100 miljoen jaren radioactief verval van uranium (gerekend naar de huidige vervalsnelheid), plaatsvond in slechts enkele dagen! Met andere woorden, het radioactief verval van uranium was voorheen tot wel een miljard maal sneller dan vandaag!

de poloniumhalo’s zijn krachtig bewijsmateriaal waarmee aangetoond kan worden dat gesteente dat door radiometrische datering is?gedateerd? als miljarden jaren, in feite slechts enkele duizenden jaren oud is!

Ten tweede, als het uraniumverval dusdanig snel heeft plaatsgevonden, dan moet ook het verval van de overige radioactieve elementen veel sneller hebben plaatsgevonden. Maar de radiometrische dateringsmethoden die gebruikt worden om gesteente op miljarden jaren te dateren, veronderstellen dat de radioactieve vervalsnelheid altijd constant is geweest en gelijk aan die van het heden. De poloniumhalo’s zijn daarentegen krachtig bewijsmateriaal waarmee aangetoond kan worden dat gesteente dat door radiometrische datering is ?gedateerd? als miljarden jaren, in feite slechts enkele duizenden jaren oud is!

Ten derde, radiohalo?s kunnen zich slechts vormen nadat het graniet waarin het is ingebed uithardde en afkoelde. ^[8] Het radioactieve verval van het uranium dat het polonium produceerde, moet zijn aangevangen zodra het graniet uithardde en moet hebben voortgeduurd tot de poloniumhalo’s zich hadden gevormd. Gewoonlijk wordt geclaimd dat graniet miljoenen jaren nodig heeft om te stollen en af te koelen. Maar als dat waar zou zijn, zouden er nu geen poloniumhalo’s in graniet aanwezig zijn. In een dergelijke lange tijd, zou al het uranium en polonium door verval zijn verdwenen. Poloniumhalo?s betekenen dus dat het graniet in slecht 6 tot 10 dagen stolde en afkoelde!

Opzienbarend bewijsmateriaal

Granieten kuststrook. Klik hier voor een grotere afbeelding Foto – Andrew A. Snelling

Uranium,- en polonium radiohalo?s zijn dus opzienbarend bewijsmateriaal van catastrofale geologische processen op een jonge aarde. Tijdens de zondvloed die een jaar duurde (ongeveer 4.500 jaar geleden), werden aardlagen op catastrofale wijze afgezet en ge?rodeerd op een wereldwijde schaal. De catastrofe begroef enorme massagraven van planten en dieren, dat over de gehele wereld fossielhoudende rotslagen ten gevolg had. De aardverschuivingen en beweging in de aardschollen, drukten bergen omhoog, ^[9] en vormden in korte tijd graniet. Binnen dit graniet, produceerde extreem snel radioactief verval uranium en polonium radiohalo?s. Deze zijn zo microscopisch klein dat zij gemakkelijk over het hoofd gezien zouden kunnen worden. ^[4] Maar hun overvloedige aanwezigheid in graniet over de hele wereld kan niet worden genegeerd. ^[10] Zij zijn een bijzondere bevestiging dat de aarde en zijn rotsen geen miljoenen en miljarden jaren oud zijn zoals gewoonlijk wordt beweerd, maar slechts ongeveer 6.000 jaar, zoals God’s Woord duidelijk verklaart in de geschiedschrijving van Genesis.

Aanbevolen bronnen:

DVD Genesis & Geologie: Vingerafdrukken van de Schepping & De jonge leeftijd van de aarde Gekleurde radiohalo’s in graniet geven antwoord op de vraag hoe graniet is ontstaan. Deze twee-in-??n DVD bevat 2 documentaires met wetenschappelijke ontdekkingen waaruit blijkt dat de aarde niet zomaar is ontstaan en dat deze aanzienlijk jonger is dan ons wordt voorgehouden door de seculiere moderne media.

Vingerafdrukken van de schepping Een boek over de raadselachtige halo’s die in graniet gesteenten over de hele aarde worden gevonden. Uit gepubliceerd wetenschappelijk onderzoek blijkt dat deze halo’s al decennia lang een probleem vormen voor de gangbare wetenschappelijke verklaringen over het ontstaan van de aarde en de dateringsmethoden die gebruikt worden om de ouderdom van de aarde te bepalen. Ingekorte versie van dit boek (Nederlandse vertaling) staat on-line op de website van Frank van de Laar (Genesis en Geologie).