Het sublieme oog

Als we vanuit een donkere kamer in het felle zonlicht wandelen, zal onze pupil automatisch kleiner worden zodat de hoeveelheid licht die het oog binnenkomt kleiner wordt. In feite functioneert het oog perfect binnen een groot bereik van lichtintensiteit, van nagenoeg donker tot zeer fel licht.

Dynamisch bereik

[Het oog] bezit een dynamisch bereik dat onze beste door-mens-gemaakte lichtdetectors overtreft [en] dit laatste onderzoek toont aan dat het oog een verfijnde microscopisch kleine machine bezit (een motor, lijm, ?demper?, en een interne ?transportrails?) die dit alles mogelijk maakt.

Het oog kan ??n enkele foton detecteren, de kleinste hoeveelheid meetbaar licht. Hoewel sommige evolutionisten beweren dat het oog slecht ontworpen is, is het onmogelijk de gevoeligheid van het oog de verbeteren. Het oog werkt echter ook als het tien miljard fotonen moet verwerken. Het dynamische bereik van het oog is dus tien miljard staat tot ??n.

Moderne films voor fotocamera?s hebben een dynamisch bereik van maar duizend staat tot ??n. Jonathan Sarfati heeft doctoraal onderzoek verricht waarbij hij gebruik maakte van de allerbeste lichtdetectors. Deze detectors waren echter zo gevoelig dat er filters nodig waren die maar ??n miljoenste deel licht binnen lieten, anders zouden de detectors defect raken. Recentere modellen schakelen automatisch uit als de lichtintensiteit te groot wordt. Het oog past zich echter aan en heeft daarmee een veel groter bereik van lichtintensiteit, zonder uitgeschakeld te moeten worden. ^[1]

Automatische machine

De bekendste wijze waarop het oog de lichtintensiteit reguleert is door middel van de iris. Dit is de gekleurde ring in het oog. Bij fel licht trekt de iris samen en verkleind de pupil, waardoor minder licht in het oog komt. Als het donkerder wordt zorgen andere spieren ervoor dat de pupil groter wordt, waardoor weer meer licht naar binnen kan komen.

Biochemici Craig Montell en Lee Seung-Jae hebben echter ontdekt dat er microscopisch kleine machines bij dit proces zijn betrokken naast de grootschalige regeling van de iris. Zij bestudeerden fruitvliegjes, die vergelijkbare prote?nen en licht detector cellen bezitten als de mens. Deze cellen hebben lichtdetecterende prote?nen in het ene einde van de cel. Een ander prote?ne, arrestin genoemd, beweegt binnen de cel in reactie op licht.

In gedimd licht, wordt arrestin in een bepaald gebied ?vast gehouden?. In fel licht beweegt arrestin op een manier dat het licht detecterende prote?ne vastgehouden en ?gedempt? wordt en het op die wijze beschermt. Het arrestin schiet niet zomaar op haar plaats. Het beweegt snel met behulp van een motorprote?ne, myosin genaamd, langs een transportrail (een soort ?treinrail?) van het interne skelet van de cel. Het myosin en arrestin zijn aan elkaar gelijmd met speciale kleverige vetten. ^[2]

Dr. Montell verklaart: ?Arrestin moet in beweging zijn zodat de cellen zich goed kunnen aanpassen aan fel licht. Als het arrestin dit niet doet, zal de celgevoeligheid voor licht gelijk blijven als in het donker?. ^[3]

Toeval of ontwerp?

Het oog is beslist geen slecht ontwerp en bezit een dynamisch bereik dat onze beste door-mens-gemaakte lichtdetectors overtreft. Dit laatste onderzoek toont aan dat het oog een verfijnde microscopisch kleine machine bezit (een motor, lijm, ?demper?, en een interne ?transportrail?) die dit alles mogelijk maakt.

Al deze onderdelen moeten aanwezig zijn en op de juiste manier werken, anders zouden wij verblind worden door fel licht. ^[4] Natuurlijke selectie zou een dergelijk systeem nooit stap voor stap kunnen bouwen, omdat iedere individuele stap geen voordeel ten opzichte van de andere stap zou opleveren, totdat alle stappen voltooid zouden zijn.

De Bijbelse verklaring is meer overtuigend: ??, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid? (Psalm 139:14) en ?hetgeen van Hem niet gezien kan worden, zijn eeuwige kracht en goddelijkheid, wordt sedert de schepping der wereld uit zijn werken met het verstand doorzien, zodat zij geen verontschuldiging hebben? (Romeinen 1:20).