Wandelende haaien: Evolutie op heterdaad?

Wetenschappers hebben recentelijk 50 nieuwe soorten ontdekt bij een koraalrif voor de kust van de Indonesische provincie Papua. ^[1] Tussen de ontdekte soorten was ook een nieuwe op de bodem levende epaulethaai (Hemiscyllium sp.), die op de zeebodem lijkt te lopen als het voedsel zoekt. Er zijn opnames gemaakt van deze haai en dat is overal getoond als bewijs dat vissen evolueren tot landdieren.

Het mechanisme om te lopen.

Foto: ?iStockphoto.com/Paul Johnson Hemiscyllium sp.

Wetenschappers weten al lang dat epaulethaaien de mogelijkheid hebben om hun borstvinnen te gebruiken voor ?wandelen? over de zeebodem. ^[2] Het probleem om dit te gebruiken voor evolutionaire apologetiek is echter dat het heel anders is dan lopen op het land. Eerder onderzoek aan epauletten haaien heeft nauwelijks verschillen laten zien in de structuur van de borstvinnen van deze en overige haaien. Naast wat kleine verschillen in de grootte van dezelfde spieren in de vinnen, is er slechts ??n andere spier waargenomen die bij de meeste andere haaien niet wordt aangetroffen. ^[3]

Het vinden van ?wandelende? haaien is niet het echte probleem; dat is de overgang naar, het op land lopen. Recent onderzoek heeft zelfs aangetoond dat zelfs schepsels die zowel op land als onderwater lopen, waarbij ze gebruik maken van benen, verschillende stijlen van voortbeweging hebben voor in water of op land. ^[4]

Door de totaal andere dichtheid en viscositeit van water is het een geheel ander medium om in voort te bewegen dan in lucht. ^[5] In lucht is er zowel een methode nodig om voort te bewegen als een methode om zichzelf te ondersteunen. Dat ondersteunen is van minder belang in water. Immers, de meeste organismen hebben een natuurlijk drijfvermogen (er is immers altijd de opwaartse kracht van het verplaatste watervolume).

Het water ondersteunt zelfs voor een groot deel de epaulethaai die een iets hogere dichtheid heeft dan water. De opwaartse kracht van het water reduceert in sterke mate het effect van de zwaartekracht en zorgt voor een veel lager effectief gewicht dan als ze op land zouden leven. Water heeft ook een hogere viscositeit (stroperigheid) dan lucht. ^[6] Dit leidt tot een hogere weerstand tegen beweging. Dit neigt tot een grotere stabiliteit bij lopen in water. Dit vereist een geheel ander ontwerp voor het lopen op land dan voor het lopen in water. ^[7]

Een vis uit het water

?Wandelende? haaien zijn daarom geen goede kandidaat ter bevordering van het evolutie sprookje. Ze zijn ridders met het verkeerde pantser. Het kraakbeen pantser past niet zo goed bij deze taak.

Een ander probleem is het soort vis waar we hier over spreken. Een haai! Haaien zijn leden van de Chondrichtyes, die behoren tot de kraakbeenvissen. Hun skelet bestaat uit kraakbeen. Van de op het land levende gewervelde wordt echter aangenomen dat ze zijn ge?volueerd uit een gemeenschappelijke voorouder met de Osteichthyes, vissen met een botweefsel skelet. ?Wandelende? haaien zijn daarom geen goede kandidaat ter bevordering van het evolutie sprookje. Ze zijn ridders met het verkeerde pantser. Het kraakbeen pantser past niet zo goed bij deze taak.

Nog even dit: Er is geen verband tussen de overgang naar land en wat we zien in deze haaien. In verband daarmee moet ook nog worden opgemerkt dat er ter ondersteuning van het lichaam op het land een skelet nodig is met een botstructuur.

Evolutie brengt nog andere problemen met zich mee. Er is een gigantische hoeveelheid nieuwe informatie nodig. Deze zou a select (random), gefilterd door selectie, moeten worden toegevoegd aan het genoom van de haai om het mogelijk te maken op land te lopen. Deze hoeveelheid informatie zou zo omvangrijk zijn dat het grenst aan het belachelijke.

Er zijn nog nooit dergelijke informatie toevoegende mutaties waargenomen, als nodig zou zijn om dit niveau van functionele complexiteit toe te voegen. En dat is toch echt nodig als evolutie moet werken. De haai zou hele hordes van dergelijk mutaties nodig hebben. Natuurlijk zou dit dan ook nog eens onafhankelijk van elkaar meerdere malen moeten gebeuren. Ongewervelde hadden het moeten doen, vissen met een botskelet hadden het moeten doen en nu zouden ook haaien het moeten doen? Er zijn al zoveel problemen met evolutie van vis naar kikker, zonder het idee dat ook haaien die kant op gaan. In ieder geval, wordt van evolutie verondersteld dat het geen inzicht heeft, geen doel of richting.

Waar zou dit lopen met de vinnen dan goed voor zijn? Er zijn verschillende suggesties aangedragen. Bijvoorbeeld dat het een voorbeeld zou geven in het vangen van hun op de bodemlevende prooi (krabben, slakken en kleine vissen). ^[7] Het zou hun voortbeweging over hun complexe woonomgeving (het koraal ^[8]) vergemakkelijken. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat dit het gevolg is van evolutie. Eerder dat ze goed zijn ontworpen, geschikt voor hun specifieke leefomgeving. Dat is ook precies wat je zou verwachten als de Bijbel als startpunt wordt genomen.

Op weg naar een antwoord

Dit verhaal van ?wandelende? haaien komt niet lang na de recente publicatie van Tiktaalik, die in Nature werd geportretteerd als de ?ontbrekende schakel? in de evolutie van tetrapoda. ^[9] Maar zelfs Tiktaalik faalt om de cruciale kloof tussen voortbeweging in zee en op land te overbruggen (zie Tiktaalik ? ontbrekende schakel van vis naar reptiel? ). De conclusies van Azizi en Horton aangaande het verschil tussen het lopen in water van kraakbenige vissen en de ?vroege? tetrapoda zijn niet mis te verstaan:

?Feitelijk was het lopen in water de primitieve manier van voortbeweging bij de vroegste tetrapoda. Waarom zijn de ledematen en schouderbladen van Aconthostega en Ichthyostega (twee van de veronderstelde vroegste tetrapoda) zo robuust? De robuuste ledematen en schouderbladen van deze vroege tetrapoda lijken in staat mechanische belasting te dragen, die veel groter zijn dan die voorkomen bij het lopen in water.? ^[10]

Het vertellen van evolutionaire sprookjes is niet nodig om het bestaan van deze toch wel bijzondere haai te verklaren. Het voegt niets toe aan ons begrip van de haai zijn biologie. Ook is de observatie van een soort onderwater lopen geen enkel argument voor evolutie van vis tot kikker. Er is zelfs van octopussen bekend dat ze wel eens ?lopen? op twee van hun ?poten?. Maar het is absoluut niet aanneembaar dat de octopus de voorloper is van het bipedalisme ^[red.1] op land!
Veel eerder geeft het Woord van God ons een gezonde basis van waaruit we het bijzondere ontwerp van de epaulethaai kunnen begrijpen. Het getuigt van de intelligentie en creativiteit van God.